Öyle bir yerdeyim ki

Kendilerine “TAK” diyorlar.

“TAK”, yani “Kürdistan Özgürlük Şahinleri”.

Siz bakmayın “şahinlik” tasladıklarına ya da büyülü “özgürlük” kelimesine yaslanmalarına...

Basbayağı katil bunlar.

Hiçbir ilke, ahlak tanımıyorlar. Sivil, asker ayırmıyorlar. Kadın, çocuk bilmiyorlar.

İşleri güçleri kalleş pusular kurmak, silahsız insanlara saldırmak, çoluk çocuk katletmek...

Gelenek hiç değişmiyor:

Yüze vurulduğunda utanılacak bir katliam yapılıyor.

PKK hemen “Biz yapmadık” diyor.

Aradan birkaç gün geçince de “TAK” denilen kalleş yapı, tak diye üstleniyor olayı...

Soruyoruz:

“Kardeşim TAK dediğin PKK değil mi?”

Cevap veriyorlar:

“PKK’nın içindeler ama tam da değiller. PKK’lılar ama kontrol dışılar.”

Yani...

İğrenç bir “Ben yapmadım / Miki yaptı” oyunu...

Ben artık şöyle bir yerdeyim:

Kürtlerin özgürlüğünü sonuna kadar savunacağım, terörün şiddetle çözülmeyeceğine yönelik imanım devam edecek, BDP’nin siyaset yapma alanının daraltılmaması gerektiğini söyleyeceğim, “Müzakere edilsin” diyeceğim, “Açılım sürsün” diyeceğim.

Ama bunu yaparken...

Kalleş pusuların, alçakça cinayetlerin, çoluk çocuğa saldırmanın hesabını sormayı da ihmal etmeyeceğim.

Çünkü ben artık demokrasi adına söylediklerimin “katillere psikolojik destek iklimi” yaratmasını istemiyorum.