'3'üncü romanıma devam edeceğim!'

Nevgül KOŞAR / HT PAZAR

Ertan Doğan (36), sadece iki parmağını kullanabiliyor. Doğum esnasında yeterli oksijen alamamış... Yüzde 99 Serabral Palsi hastası, yani beyine “Yap” komutu verdiğinde ve bir faaliyet içinde bulunduğunda, beyin bu komutu “Yapma” olarak değiştiriyor. Kaslarını kontrol edemiyor ve istemsiz hareketleri oluşuyor. Doğan, sol elinin orta ve yüzük parmağını kullanarak “Ben de Varım” ve “Ölüme Çalım” adlarında iki kitap yazdı. Cep telefonu aracılığıyla annesi Memnune Doğan’a mesaj göndererek toplamış yazılarını... Kitaplarının basılmasının ardından, bu yıl İstanbul Bilgi Üniversitesi Sinema Televizyon Bölümü’nü burslu kazandı. Üniversitede, Engelsiz Bilgi Kulübü’nün kurulmasına öncülük etti. Ertan Doğan ile hayata karşı verdiği mücadele ve başarı öyküsü hakkında sohbet ettik.

■ “Ben bir ÖSYM mağduruyum’’ demişsin. Bu durumu biraz açar mısın?

Benim bedenim görevini annem görüyor ve bu istemsiz hareketlerimi durduruyor. Sınavda annemin de bulunmasını ve bu durumu idare etmesini, herhangi bir müdahale olmasın diye de gözetmen rica ettim. Kabul edilmedi. Sınavın 55’inci dakikasında henüz 15’inci sorudaydım. Ayrıca istemsiz hareketlerim olduğunda, sınavı bırakıp bana masaj yapılmaya başlanması gibi trajikomik durumlar ile karşı karşıya geldim. Sonuçta 311 puan aldım. Hedefim tam burslu sinema televizyon bölümüydü. Yüzde 50’de kaldım.

■ Mücadelen sadece kendinle ilgili değil...

İnsanlar ‘Engelliler eve kapanır, bir şey yapamaz’’ diye düşünüyor. Bu yazgıyı kırmak istedim. Okumaya da bu yüzden karar verdim zaten.

■ Yazmaya nasıl karar verdin?

18 yaşımı doldurduğum bir yaz günü balkonda otururken dedem “Her yerim ağrıyor’’ diyordu. Dedeme, bu yaşa kadar çocukları ile birlikte sağlıklı olarak ne güzel vakitler geçirdiği, benim henüz 18 yaşımda olmama rağmen hiç yürüyemediğimden bahsederken, artık yaşamak istemediğimi dile getirdim. Kriz geçiriyordum. Annem bahçedeki çiçekler için kullanılan zehiri getirerek “Al o zaman, madem öyle istiyorsun, iç” dedi. Beni kendime getirdi bir nevi. Sakinleştikten sonra beni karşılarına alıp “Ne yapmak istiyorsun, bu yolda beraber ilerleyelim” dediler. Yazar olmak istediğimi söyledim ve engelliler haftasında yerel gazetede ilk yazımı yazdım. 18 yaşımda iki parmağımı ve beynimi kullanarak roman yazmaya başladım. 28 yaşında bitirdim.

■ Eminim daha çok hayallerin ve hedeflerin vardır. Var ise nedir bunlar?

3’üncü romanıma devam edeceğim. Kendi hayatımı film yapmam için bir teklif geldi. Bunun üzerine yoğunlaşmak istiyorum. Yanlış önyargılara sahip kişilerin, biz engellilerin düşünce ve yaşam şekilleri hakkında doğru bilgiye sahip olmaları ve bundan sonra bu doğrultuda hareket etmelerini, bir nebze de olsa anlamaya çalışmalarını rica ediyorum. En büyük hayalim yaşadığım ülkenin bu hale gelmesidir.