Paulo Coelho, kaybetmek ve kazanmak üzerine yazdı

PauloCOELHO - HABERTÜRK PAZAR

KAYBETMENİN TADI

Nasreddin, yüzünde kederli bir ifadeyle kaldırımın kenarında oturan bir adam gördü. “Ne derdin var?” diye adama merakla sordu. “Kardeşim, hayatımda ilginç hiçbir şey yok. Çalışmama gerek kalmayacak kadar param var ve ‘Herhangi ilginç bir şey görebilir miyim?’ diyerek dünyayı dolaşıyorum. Ama bugüne kadar tanıştığım insanların hiçbiri bana yeni bir şey anlatmadı, aksine can sıkıntımı daha da artırdı.”

Birdenbire Nasreddin adamın elindeki çantayı kapıp yol boyunca koşarak kaçmaya başladı. Bölgeyi iyi bildiğinden tarlalardan, tepelerden, kestirme yollardan geçip arayı açtı. Arkasından gelmekte olan adamın onu göremeyeceği kadar uzaklaşınca çantayı adamın birazdan geçeceği yolun ortasına bıraktı ve bir kayanın arkasına saklanıp beklemeye başladı.

Yarım saat kadar sonra adam yolun başında göründüğünde çantasını çalan hırsız yüzünden öncekinden daha mutsuz ve kederliydi. Yolun ortasında çantasını görünce hızla koşup aldı ve nefes nefese içini açıp kontrol etti. İçindeki her şeyin yerli yerinde olduğunu görünce başını kaldırıp gökyüzüne baktı ve sevinçle Tanrı’ya şükretti. “Bazı insanlar mutluluğun kıymetini ancak kaybettiklerinde anlıyorlar” dedi içinden Nasreddin gökyüzüne bakarak.

KAZANMANIN TADI

Kutsallık arayışında olan bir adam, yanına sadece üzerine giydiği giysileri alarak yüksek bir dağa çıkıp hayatının sonuna kadar orada meditasyon yapmaya karar verdi. Ama kısa zaman içinde tek giysinin yeterli olmadığını çünkü hemen kirlendiğini fark etti.

Dağdan indi ve en yakın köye gidip oradakilerden daha fazla giysi istedi. Herkes kutsallık arayışında olduğunu bildiğinden ona yeni bir pantolon ve tişört verdiler. Adam köylülere teşekkür etti ve dağın en tepesinde inşa etmeye başladığı tapınağa geri döndü. Gecelerini tapınağın duvarlarını örerek, gündüzlerini ise meditasyon yaparak geçiriyordu; ağaçlardaki meyveleri yiyerek ve yakınlardaki bir pınardan su içerek yaşamını sürdürüyordu.

1 ay sonra yıkayıp astığı giysilerini bir farenin yediğini gördü. Ruhani yolculuğuna konsantre olmak istediğinden bu sorunu hemen halletmek için yine yakındaki köye gitti ve bu kez bir kedi istedi. Köylüler bu isteğine saygı gösterdiler ve ona bir kedi verdiler. Aradan 7 gün geçmişti ve kedi neredeyse açlıktan ölme noktasına gelmişti çünkü adamın yediği meyveleri yemiyordu ve orada başka fare de yoktu. Adam yine köye gitti ve biraz süt istedi. Köylüler kendisi için istemediğini biliyorlardı çünkü adam sadece doğanın ona sunduğu şeylerle besleniyordu. Bu isteğinde de ona yardım ettiler.

Çok geçmeden kedi bütün sütü bitirdi ve adam köylülerden ona bir inek ödünç vermelerini rica etti. İnek gerek duyduğundan çok daha fazla süt verdiği için adam bir süre sonra boşa gitmesin diye süt de içmeye başladı. Bir süre sonra; sürekli dağ havasını soluyan, meyve yiyen, meditasyon yapan, süt içen ve egzersiz yapan adam bir güzellik abidesine dönüştü. Bir gün kaçan kuzusunu yakalamak için dağa çıkan genç bir kız adamla karşılaşıp ona âşık oldu ve adamı, o rahatça meditasyonunu yaparken evini çekip çevirecek bir eşe ihtiyacı olduğuna ikna etti.

3 yıl sonra adam evlenmişti, 2 çocuğu, 3 ineği, bir meyve bahçesi vardı ve onun mucizevi “sonsuz gençlik tapınağı”nı merak eden insanların gelip ona katılmak için upuzun bir bekleme listesi oluşturduğu bir meditasyon merkezini yönetiyordu. Birileri bu noktaya nasıl ulaştığını sorduğunda onlara şöyle anlatmaya başlıyordu: “Bu dağın tepesine geldikten birkaç hafta sonra, sahip olduğum tek şey olan iki parça giysimi bir fare kemirmeye başladı...”

Ama kimse hikâyenin gerisiyle ilgilenmiyordu; herkes onun tapınakta kalanlardan daha fazla para koparmak için kendine dair bir efsane yaratmaya çalışan akıllı bir işadamı olduğundan emindi.

(Çeviren: Mine Akverdi Denktaş)