Son gülen...

Bugünün dünyasının özelliklerini bilmeyen veya fazla önemsemeyen, sonunda ciddi sıkıntılar yaşayabiliyor.

Salt ‘güce’ dayanarak başkalarına boyun eğdirebileceğini, üstün gelebileceğini sananlar, mağdur ve mazlum hale düşürdüklerinin kullanabildiği veya onlar lehine devreye giren günümüze özel unsurlar yüzünden, dengenin aleyhlerine çalıştığını görebiliyor...

İsrail bugün bu gerçekle yüz yüze...

Bazen ağızdan çıkan veya satıra dönüşen bir sözcük, yüzlerce ton ağırlığındaki bombalardan, hedefini şaşırmadan bulup gözünden vuran füzelerden, bir hamlesiyle onlarca evi dümdüz eden tanklardan daha etkili olabiliyor...

Yazısının özeti şu: ‘‘İsrail başlatanın karşı taraf olduğunu, kendilerinin cevap verme hakkı bulunduğunu söylüyor, ama dünyanın geri kalanı, ‘Museviler uygarlığın temsilcisi bilinir; Benjamin Netanyahu’nun Gazze’ye reva gördüğü bunu mu akla getiriyor, yoksa barbarlığı mı?’ diyor...’’

Hastings bu soruyu soran tek kişi de değil... Kendisini ‘İsrail-dostu’ olarak tanımlayan İngiliz tarihçiyi mahçup edecek derinlikte eleştiriler bizzat Museviler tarafından da dillendiriliyor; hem de kendisini İsrail’in varlığının devamına adamış olanlarca...

American Jewish Congress’in (Amerika Museviler Kongresi) eski yöneticisi Henry Siegman’ın, ‘Bu savaşı kışkırtan İsrail’dir’ başlıklı yazısı sözgelimi.

İsrail’in Gazze’ye saldırırken savaşı barışa tercih etmesiyle ilgili görüşler arasında pek az anılan bir sebep ile, sahibinin Musevi oluşu yüzünden sürekli İsrail yanlısı yayın yapmakla suçlanan New York Times gazetesinde karşılaşıyoruz: Nihayet kurulabilmiş ‘ulusal uzlaşma hükümeti’ni Gazze’de işlevsiz kılmak...

Thrall, New York Times makalesinin daha başlığından, Gazze’deki savaşın İsrail’i seven Batılı ülkelerin eseri olduğunu ilân etmekte...

Zehir zemberek tespitler bunlar...

En başta söylediğimi yeniden hatırlatayım: Bugünün dünyasında ‘güç’ her şey demek değildir; bazen mağdur ve mazlum duruma düşürülenler sonunda kazanabiliyor...

Gazze de kazanacak...