Hepimizin ayıbı

Bu hafta futbol ve yönetimine dair o kadar yazacak konu var ki... Galatasaray’da yıllardır birçok yönetim tarafından görmezden gelinip hasıraltı edilen mali ve idari sorunların büyüttüğü enkaz, İstanbul’da tribünler sinek avlarken Konya’da dolu tribünlere oynanan Beşiktaş-Trabzon maçı, Hamza Hamzaoğlu’nun ilk lig maçı, UEFA Uluslar Kupası, UEFA Disiplin Kurulu, Zekeriya Alp vakası filan... Her bir konu başlığı, bir yazı konusu aslında.

Ben bu hafta kaybettiğimiz güzel kızımız Tuğçe Albayrak’ı yazacağım ve ona ne kadar yakışmadığımızı. Hani Almanya’da kız arkadaşlarına saldıran ite karşı onları savunurken öldürülen Tuğçe Albayrak, bizim kızımız..

Bundesliga’da maç öncesi Tuğçe için saygı duruşu yapıldı, suçluluk duyduklarından da olabilir utandıklarından veya saygılarından. Ama saha ortasında futbolcular, tribünlerde on binlerce taraftar cesur kızımızın anısına başlarını öne eğdiler.

Bizde kimse bunu düşünmedi, düşündüyse de uygulamadı. Biz Tuğçe’yi unuttuk. Saygıyı, sevgiyi, vicdanı, empatiyi kısaca insana ve insanlığa dair ne varsa unuttuk, unutuyoruz.

Sadece futbol veya spor yazmanın hatta başka herhangi bir şey yazmanın ne anlamı olabilir ki Tuğçe’nin acı ölümünü, onun cesurca hayatını arkadaşları için feda etmesini unuttuktan sonra.

Bu ayıbı sadece TFF’ye indirgemekte insafsızlık olur, ayıp hepimizin. Sahi en son ne zaman bir kavgayı ayırdık, kadına, çocuğa şiddet gösteren hangi herifi kolundan tutup, en azından sarstık? En son ne zaman toplu taşım aracında oturduğumuz yeri bir kadına ya da yaşlı birine verdik veya yol kenarında ıslanan herhangi birini arabamıza alıp bir yere bıraktık? En son ne zaman hiç tanımadığımız birine hayırlı sabahlar diledik, en son ne zaman dili, dini, ırkı ne olursa olsun insana karşı şiddeti açıkça kınadık, tepki gösterdik? Hatalarını gördüğümüz kişiyi bir kenara çekip samimi ve objektif şekilde uyardık, onu gittiği yanlış yoldan uzaklaştırmaya çalıştık?

Biz hala insan mıyız?