İhtiyar adam ve göbek!
‘KENDİ hayatının nöbetini tuttuğunu’ söyleyen ve günlüğüne yazdığı her nota “Eğer hâlâ hayattaysam” diye başlayan Tolstoy, daha 36’sında kendisini ‘yaşlı bir adam’ olarak nitelemiş. Onun kendini ‘yaşlı’ saydığı yaştan 10 yıl ileride, 17 inçlik bir ekranın karşısında oturmuş kendi halime ağlıyordum ki, önceki gün, 1947 doğumlu Ertuğrul Özkök’ün yazısındaki bir cümleyle 25 yaş gençleştim. Özkök, diyetisyenler, yaşam koçları, beslenme uzmanlarına seslenip “Biz, yeni orta yaş grubunun kaderi artık sizin elinizde” diyordu.
70 yaşından aldığı günleri bir bir eksi hanesine yazan Ertuğrul Bey ‘orta yaşlı’ysa, ben 45 yaşımın ortasında ergenlikten yeni çıkmış ‘çakı’ gibi bir delikanlıyım diye düşünüp mutlu oldum... Ta ki vücudumdan aşağı doğru sarkan göbeğimle göz göze gelene kadar! “Bu yaz hepimiz daha fazla kilo mu aldık ne” diye hayıflanan Özkök’ün bir ‘orta yaş’ laneti gibi göbeğine yapışıp kalan 3.5 kilo fazlası ve benim ‘aşk kulplarım’ tanışsalar çok iyi dost olurdu eminim.
Böyle oturmuş yaşıma ayrı göbeğime ayrı dertlenirken, Cengiz Semercioğlu’nun, denize girerken çekilen fotoğraflarını gördüğü Cem Yılmaz’ı, Metin Akpınar’a benzettiğini okuyunca durduk yere öfkelendim. Bir insan bir insana kilolu diye hakaret edebilir mi? Yılmaz’ın göbeği ayıp bir şey mi? Metin Akpınar gibi bir ustaya oyunculuk, mizah, komedyenlik olarak benzetilmek onur oluyor da, vücut olarak benzemek onursuzluk mu? Akpınar’ın vücudunda utanılacak ne var? Birine “Kilo almışsın, daha gençsin, doktor bilmem kime mi danışsan” diye akıl vermek kimin haddine!
‘BEDEN OLUMLAMA’
‘Beden olumlama’ hareketinden Berrak Tuna, sayesinde haberdar oldum ilk! Berrak, Instagram’da “Ben böyle iyiyim, beni dış görünüşümle yargılamayın...” diye yazıp ardından ‘beden olumlamayla’ ilgili paylaşımlar yaptıktan sonra konuyla ilgili ne görsem okumaya başladım. Dünyanın dört bir yanında binlerce insan bu konuyla ilgili ‘farkındalık’ yaratmak için çalışıyor. Özkök ve Semercioğlu, Cem Yılmaz’ın göbeği için dertleneceklerine geçen hafta gazetelerinin pazar ekini okusa, Berrak ve 3 arkadaşının ‘beden olumlama’ hareketiyle ilgili açıklamalarından haberdar olurlardı ya neyse!.
Geçenlerde Britanya’nın en tatlı ve ‘balıketli’ kadın oyuncularından Gemma Arterton, ‘Pers Prensi’ filmi setinde ‘kilolarıyla’ ilgili yaşadığı sıkıntıları anlatıyordu. Yapımcılar kendi normlarına göre ‘kilolu’ buldukları Gemma’nın zayıflaması için Fas’taki sete Los Angeles’tan spor hocası yollamış. Adam, güzel oyuncu egzersiz yaparken görüntülerini çekip yapımcıya yolluyormuş. Gemma atıştırmalık almaya gittiği bir gün spor hocasının koşarak kuru kayısı filan getirdiğini anlatıyor: “Beni olmadığım biri göstermek için uğraşıyorlardı...”
‘Beden olumlama’ dendiğinde kadınlar daha çok akla gelse de erkekler de mustarip! Cem’in ya da bir başkasının ‘sixpack’li ‘triceps’li olması mı gerek illa sağlıklı olmak, iyi görünmek için? Kimin haddine birine “Bu yaşta bu kilo olmaz” demek!
Montaigne yaşlanmanın kendisine otomatikman bir bilgelik vermediğini fark edip, “Tam tersine yaşlılar, gençlere göre aşırı gurur ve kusurlara, aptalca ve geçersiz kendini beğenmişliğe, şu can sıkıcı gevezeliğe, ısırgan ve toplum dışı mizaca, boş inançlara, kullanılmaz olduktan sonra zenginliğe karşı gülünç bir kaygıya eğilimliler” diyor...
Önceki gün, bir göbeğime bir karşımdaki ekrana bakıp birkaç dakika içinde yaşlılıktan ergenliğe, oradan da tekrar yaşlılığa döndüm. Göbeğimi sevdim, aşk kulplarımı mıncıkladım, 45 yaşımı yanaklarından öptüm... Ne başkasının kiloları, ne benim aşk kulplarım, ne 70’inde orta yaşlı görünme çabası, ne 45’inde Gandalf’la karşılıklı asker anısı anlatmak... En kötüsü ‘gibi’ yaparak yaşamak galiba... Önce herkesi ve kendimizi neysek o olarak kabul edip ‘hayatla’ dostça el sıkışmak gerek bence...
“Yaşamayı öğrenmek, bu şekilde kusurlarla yaşamayı öğrenmek, hatta bunları kucaklamaktır...” diyen Montaigne’e katılmamak elde değil...
