Şükür ki gördüm

EN son Ramazan Bayramı arefesinde Süleyman Ağabey’i ziyaret ettim. Uyuyordu. Yanındakiler “Uyandıralım” dediler, istemedim. Yanımda eşim ve kızım İsra da vardı. İsra’nın sesini duyunca uyandı. Daha önce de onu görmüştü. Ben “Başkanım, kızım ile geldim bayramlaşmaya” dedim. Çok kısık bir ses tonu ile “Ne zahmet ettiniz” dedi. Her zamanki gibi asil ve beyefendiydi... Bizi öyle görünce gözlerinin dolduğunu gördüm. Bir iki cümle etmeye kalktı, yorulmasın diye engelledim. Ama içinden geçenleri tahmin edebiliyordum. Yanına ilk geldiğimde 18 yaşında çırak, tıfıl ve sakalı yeni bir muhabirdim. Bilal Meşe ustamın beni ilk tanıttığında, “Ağabey, Kartal benden sonra yerimi alacak. Eti senin kemiği benim” diye konuşmasını hiç unutmam. Daha sonra ‘Büyük Başkan’ ile saygı ve sevgi sınırları içerisinde çok iyi ilişkilerim oldu. Ama tabii O beni hep çocuğu gibi gördü. Ben de hep memnun kalmıştım bu durumdan. Emeği çok büyüktür Süleyman Seba’nın bende. O gün beni eşim ve kızımla gördüğünde “Kartal büyümüş de çocuğu ile bayramlaşmaya gelmiş” dediğini gözlerinde hissettim. Yılların ne kadar çabuk ve acımasız geçtiğine hastane odasında bir kez daha tanıklık ettim.

İlk başlarda yanına yaklaşırken korkup çekindiğimiz ‘Efsane Başkanın’ yıllara yenik düştüğünü görmek beni çok etkiledi. Helalleştik, bayramlaştık. Çıkarken elini öpmek istedim. Bilenler bilir, Süleyman Ağabey elini kimseye öptürmez. Son görüşümdü bu yıllarca babam gibi gördüğüm insanı. O acı haberi aldığımda öylesine kaldım. Yaşanan anılar kafamda canlandı. Şampiyonluk kutlamalarında, özel gecelerde en çok sevdiği şarkı olan ‘eski dostlar’ı söyleyişi geçti gözümden. O şarkının her çalınışındaki neşe, hüzüne dönüşmüştü bu kez. Elveda başkanım, seni hiç unutmayacağız. Son sözüm Beşiktaş’ı Beşiktaş yapan böylesine büyük bir insanı hakaretlerle yollayanlara... Ben onlara hakkımı helal etmiyorum. Belki içlerinden büyük çoğunluğu bugün O’nu uğurlamaya gelecek son pişmanlıkla... Ama iş işten geçti. Umarım Süleyman Ağabey hakkını helal etmiştir onlara...