Barış dili

Söylenecek sözün çokluğu bazen insanı dilsiz bırakır.

Tıkanır, kalırsınız. Haklılığın suskunluğu, diğer suskunluklara benzemez; düğümü zor çözülür.

Tek başına zaten yeterince trajik ve yaralayıcı olan bu ölüm, aynı zamanda yakın tarihi ürperterek çağrıştırdıkları, hafızadan geri çağırdıklarıyla da kavurucuydu.

KORKU BULAŞICIDIR

Her yeni ölüm, diğer ölümleri de ilk gün acısıyla diriltir.

Dilsizliğin her çeşidinin yaşandığı bu ülkede ölenler, öldürülenler, katledilenler biz onlardan sonra birkaç kelime daha fazla söyleyebilelim, diye öldüler.

Dilimizdeki kilitler çözülsün diye, dilsizi olduğumuz hakikatler içimizi daha fazla kavurup yakmasın diye...

Onca zaman, bunca kayıp, bunca ölümle hem tarih içinde kilitli kalmış, hem zaman içinde yol almış o fazladan birkaç kelimeyi bugün en azından onlara, onların hatırasına borçluyuz.

YERİNİ BULMAMIŞ ADALET

Hrant Dink’in öldürülmesinin ardından sekiz koca yıl geçti. Bu O yıl doğan çocuklar dillendi; okuma yazmayı söktü.

Oysa Hrant Dink’in ölüsü, gerçek hikayesi aydınlatılmamış bir cinayetin kurbanı olarak hala bu kaldırımda yatıyor.

Dünyayı kaybıyla ıssızlaştıranlar, hatıraları ve emanetleriyle çoğaltırlar...

Ve emanetin başını bekleyen bizler, sekiz yıldır burada toplanıp adalet ve hakikat arayışımızı dillendiriyor.

Yerini bulmamış adalet, katillerini ve kurbanlarını çoğaltır.

Etnik, kültürel, dinsel, cinsel her çeşit ayrımcılığın ortadan kalktığı, kimsenin kimsenin yaşam biçimine, diline, dinine, mezhebine, inancına ya da inançsızlığına karışmadığı, herkesin eşit haklara sahip yurttaşlar olduğu, demokratik olgunluğa erişmiş bir toplumda barış, kardeşlik ve dayanışma içinde yaşamak istiyoruz.

Ağaca, suya, parka, koruya, ormana, herkesin ve her canlının yaşam hakkına saygılı çok dilli, çok kültürlü, çok renkli bir toplum olarak yaşamak istiyoruz.

Katledilen gazetecilerimizden Hrant Dink’in 8’nci ölüm yıldönümünde değerli yazar Murathan Mungan’ın yaptığı konuşmasından bazı bölümleri 10’uncu yıldönümünde tekrar paylaşmak istedim sizlerle.