1 Nisan şakası
Bugün 1 Nisan. Toplumda herkesin biri birine şaka yaptığı gün. Kısaca, yılda bir defa güldüğümüz ve güldürdüğümüz bir gün. Geçmişte bazı yazılı basının bu tür şakalarla dolu, okunduğunda sinirlerimizi geren, sonra "1 Nisan Şakası" olduğunu itiraf eden manşetler atıldığını biliyorum. Bu yıl da 1 Nisan şakası olarak önce sinirlerimiz geren, sonra gevşeten nasıl manşetler atacaklarını bilemiyorum...
Şimdi sizlere, geçen pazar günü geçirdiğim mutlu günü anlatacağım. Hiç şüphe yok insanlar, sevdiği yakınları arasında bir ayırım yapmaz. Eğer bunlar torunlarınız ise, hiç ayrım yapamazsınız. Üstelik, hayatta en sevdiğiniz insanların başında gelirler.
Bugün, size torunum Begüm Yaraş'ı anlatacağım.
Bundan beş altı yıl önce, Yargıtay'daki mürafalarım için Ankara'ya geleceğimi söylemiştim Begüm'e... O tarihlerde torunum, Bilkent Üniversitesi'nde ekonomi okuyordu. Bahsi geçen tarihte, bir uyuşukluğum tuttu. Büromdaki diğer arkadaşları göndermiştim. Beklendiğim gün Ankara'da olamamıştım. Daha sonra torunumun yaptığı telefon baskıları ile ve kendisinin "Dede gel. Seni çok güzel bir arkadaşımla tanıştıracağım..." deyince doğrusu dayanamadım.
En güzel elbiselerimi giydim. Traş oldum. Uçağa atladım. Ver elini Ankara. Uçaktan indim. Bir taksiye atladım. Bu güzel hanımı tanımak istiyordum. Annesi Begüm'e, Bilkent'te müstakil bir daire tutmuştu. İçeri girdiğim anda kocaman bir Alman kurdu üzerime atladı.
Bende de köpek sevgisi var ya... Biraz oynaştık. Salona girdim. Birazdan, tanıştırılacağım, dünya güzeli bir kız arkadaşını tahayyül ederken, "Nerde şu çok güzel arkadaşın" dedim. "Dede kapıdan girerken seni karşıladı, üzerine atladı ya" demesin mi... Ben, şaşkın ördek. Önce kravatımı çıkardım. Sonra ceketimi... Ve beni, bu güzel arkadaşını da (bu Alman Kurt'un adı Maya idi) arabası ile bir kır lokantasına götürdü.
KEMAL BEY ÇİFTLİĞİ
Geçenlerde yine "Dede seni bir cennet köşesine götüreceğim" deyince, beni bir sürpriz beklediğini anladım, bakalım... Cennet mi yoksa bu sıcak günde cehenneme mi gidiyoruz diye endişelendim ve arabası ile, önce otoyoldan Urla'dan çıktık. Şehre doğru uzun asfalttan geçtik. Urla sanayisine gelince sola döndük. Birkaç kilometre sonra da dar bir yoldan devam ettik. Ve... evet... Resimde gördüğünüz Kemal Bey Çiftliği'ne geldik.
Beni önce modern bir hayvan barınağına (ki buna tavla diyorlarmış) götürdüler ve burada farklı bir sürpriz ile karşılaştım. Köpek sevgisinden sonra at sevgisi yeşermişti Begüm'de... Loik isimli sevimli hayvanın torunuma ait olduğunu öğrendim.
Maksadım size Kemal Bey Çiftliği'ni anlatmaktı. Gerçekten burası cennetten bir köşeydi. Aslında burası çok güzel bir mesire yeriydi. Yemyeşil çayırlarında, onlarca aile, çocukları ile birlikte güneşli günlerin tadını çıkarıyorlardı. Buraya gelenlerin memnuniyetini gözlemledim. Kahvaltı, öğlen ve akşam yemekleriyle de hizmet veriyorlardı. Hatta at meraklıları için, küçük ve konforlu bir otelleri dahi vardı. Çocukların en büyük zevki, midilli tipi küçük atlara binmekti.
Rahmetli Kemal Bey, burayı kurmuş ve oğlu Semih Hata Bey, daha sonra cennetten bir köşe yaratmıştı. Gidiniz, görünüz. Aileleriniz ve çocuklarınızla çok güzel bir gün geçireceksiniz. Yukarıda dediğim gibi burası bir mesire yeridir. (İzmir'den 36 km mesafede) Ben çok beğendim. Size de tavsiye ediyorum. Yeşillikler içinde yuvarlanın. (İrtibat için 759 05 14 numaralı telefonu arayabilirsiniz) Sözü Orhan Veli'den bir şiirle bitirelim.
Baharın İlk Sabahları
Tüyden hafif olurum böyle sabahlar;
Karşı damda bir güneş parçası,
İçimde kuş cıvıltıları şarkılar;
Bağıra çağıra düşerim yollara;
Döner döner durur başım havalarda.
Sanırım ki günler hep güzel gidecek;
Her sabah böyle bahar;
Ne iş güç gelir aklıma, ne yoksulluğum.
Derim ki; "Sıkıntılar duradursun !"
Şairliğimle yetinir,
Avunurum.
