Gölgen peşini bırakmaz!

Bir bakmışsın, kendi g&ouml;lgende boğuluyorsun. Bir bakmışsın, kendi &ccedil;amurunda debeleniyorsun. Bir bakmışsın, kendi izlerinle takip ediliyorsun. *** En yakın sandıkların han&ccedil;erlemeye başlar. Bir safraya d&ouml;n&uuml;ş&uuml;rs&uuml;n; şenlikli bir gecenin bakiyesi iğren&ccedil; bir kusmuk gibi g&ouml;mmeye uğraşırlar. Kendilerini kurtarmak i&ccedil;in senden kurtulmak isterler. Kendilerininkine karışmış parmak izlerini yok etmek i&ccedil;in senin parmağını keserler. Ne etmişsen, aynısını edecek birileri &ccedil;ıkar; hem de en yakından. Ne ekmişsen, aynısıyla seni bi&ccedil;ecek bir g&uuml;n gelir; hem de fazla uzatmadan. *** Darbecisin, mesela. 90&rsquo;ına gelmişsin. Astıklarının, darbe i&ccedil;in kırdırdıklarının, canını ve hakkını gasp ettiklerin&hellip; G&uuml;nahlar ruhunu kemire kemire &ccedil;&uuml;r&uuml;tm&uuml;ş &ccedil;oktan. &Ouml;n&uuml;nde diz &ccedil;&ouml;kenler, el &ouml;penler, okunda boncuk bulanlar, oylarını sandıkta postallarının altına seren şaşkın millet, &ldquo;T&uuml;rk-İslam sentezi&rdquo; cemaatleri, kimliksiz, kişiliksiz burjuvazi &ccedil;oktan arazi olmuş. &Ouml;mr&uuml;n, ruhun huzursuzlukla tıka basa dolsun diye uzun kalmış ama, &ouml;l&uuml;m&uuml;n itibarsız. Bir devlet t&ouml;reni koparsan dahi, ruhun &ouml;yle lime lime kopacak bedeninden. B&ouml;yle işte, işte b&ouml;yle! *** Patronsun, mesela. 80&rsquo;ine varmaktasın. Bu yoksul &uuml;lkede, servet, ş&ouml;hret, itibar, en değerli gazeteler, eli kalem tutan nicesi senin olmuş. D&uuml;zg&uuml;n bir yolculuk yetmemiş; seni yok etmek istemiş kim varsa, onları da rezil eden ulaklar, uşakları vezir etmiş, onlara benzemiş, herkesi yok etmek i&ccedil;in bilenmişsin. Kudretine tapmış, un ufak itibarın &uuml;st&uuml;ne basa basa b&uuml;y&uuml;d&uuml;ğ&uuml;n&uuml; sanmışsın. G&uuml;c&uuml;n karşısında eğilen siyaset&ccedil;i, &ccedil;antacı yazılmış gazeteci, s&uuml;tun s&uuml;tun tetik&ccedil;i, biat&ccedil;i, itaat&ccedil;i, &ccedil;ekyat&ccedil;ı; sanmışsın ki, her mevsim yazdır. Oysa bazı mevsim ayazdır. Şimdi mal, m&uuml;lk elbet kalacak sonrakilere&hellip; Peki başka? B&ouml;yle işte, işte b&ouml;yle! *** Gazetecisin, sen de. Kifayet etmemiş, bir s&uuml;r&uuml; şey olmak istemişsin. Patronla patron, iktidarla iktidar, başbakanla başbakan, paşayla paşa, muhtırayla muhtıra, darbeyle darbe, işadamıyla işadamı, T&uuml;siad&rsquo;la T&uuml;siad; g&uuml;&ccedil;l&uuml; ne ve kim varsa, hepsiyle birlik, hepsinden bir par&ccedil;a, hepsiyle parampar&ccedil;a. K&uuml;stahlık, kibir, gazeteciliğin kimyasını bozma, kendinden ve klonlarından Frankenştayn yaratmalar. Vicdanını şaşırmış, yolunu şaşırmış, mışmışsın! Bir g&uuml;n bile d&uuml;ş&uuml;nmemişsin; değer mi, diye. Bir ihtiras, bir iştah, bir histeri yani! Onun &uuml;st&uuml;ne bas, berikinin canına oku, &ouml;tekinin hayatına kast et! Etrafta yalakalar, yalamalar; kakarakikiri; hep b&ouml;yle olur sanmışsın. Şimdi ne oluyor? Sahip satıyor, kurtlara atıyor. Tebaan sandıkların, kırba&ccedil;layıp taşlayıp her par&ccedil;anı aslanlara fırlatıyor. Araziye uyup ilişmişliğine yılışmış olanlar, şimdi arazi olup kirişi kırıyor, kırık koltuk gibi &ccedil;&ouml;pe yolluyor seni. İstersen inanma ama, yine i&ccedil;im acıyor. &Ccedil;&uuml;nk&uuml; en k&ouml;t&uuml;s&uuml; budur. G&ouml;lgenin seni boğması, arşivin seni yutması, ge&ccedil;mişin g&uuml;lle gibi ayağına dolanması, kankaların bir &ouml;tekinin kanına girmesi, tarihin s&uuml;rekli hesap sorması, hep katran ve t&uuml;ye bulanmışlık, &ccedil;amurun &uuml;st&uuml;nden hi&ccedil; &ccedil;ıkmaması, kendi ayak izlerinin asla peşini bırakmaması. İyi eğlenmiştin belki&hellip; Ama hayat esasen trajedidir. B&ouml;yle işte, işte b&ouml;yle! *** Tabii devir değişmiş. D&uuml;n&uuml;n muktedirleri, halleri vakitleri yerinde olsa da, ruhen perişan olmuş; g&uuml;&ccedil;l&uuml;, otoriter iktidar &ouml;n&uuml;nde yere kapaklanmış. Kimi ruhunu satarak, kimi ge&ccedil;mişine k&uuml;frederek, kimi adam asarak sıyırma telaşında. Bug&uuml;n&uuml;n h&uuml;k&uuml;mdarları; bu kez onların yalakaları, ilişmişleri, g&uuml;ce tapanlar, g&uuml;&ccedil;le yatanlar, g&uuml;&ccedil;ten nema, mama kapanlar bir mağrur bir mağrur. Bir kibir, bir kibir! Aha işte &ouml;ncekilerin, &ouml;tekilerin hali! Kibrin, ibret alsın! Afra tafran, az bir dursun! K&uuml;&ccedil;&uuml;msemen, &ccedil;ocukları ezip ge&ccedil;en otoriten, h&uuml;kmetmenin d&uuml;nyevi hazzı, iktidar hedonizmi derken&hellip; Kibrin sonu da kabir! &Ouml;l&uuml;ms&uuml;z sanılan kudret, toprağın altında, hepimiz gibi bir g&uuml;n b&ouml;cekler &ouml;n&uuml;nde toz toprak olacak. Geriye ne kalacak? B&ouml;yle işte, işte b&ouml;yle!