İhanet edenden tiksinmek...

Toplumsal tartışmalara, meclisten çuval çuval geçen kanun metinlerinin içeriğine bakarsanız, bizim daha “medeni, demokrat, özgür, adaletli, bir de gelişmiş” toplum olabilmemiz için daha çok fırın ekmeğe, bir kaç nesli daha geçirecek zamana ihtiyacımız var...

Ancak bu konuda pek de umutsuz değilim...

Plutarkhos’u tanımasanız da, beyninizde uçuşan kültür cümlelerinde izlerine mutlaka rastlarsınız.

Medeni ülke insanları, ulaştıkların noktayı Plutarkhos ve benzeri “kütüphane adamlar”ın eserlerine borçludur.

İşte ondan, kıssadan hisseli bir hikaye...

Roma’nın kurucularından Romulus zamanında, kentin surlarının korunması bir komutana emanet edilir.

Kaleye saldıran düşmanın, bir fırsatını bulup kollarına taktığı altın bileziklerle başı dönen surların içine doğru attığı altın bileziklerden etkilenen komutanın kızı Tarpeia, sol kollarına taktıkları her şeyi kendisine verirlerse, kaleyi teslim edeceğini söylemiş.

İstediğinin sözünü alan genç kız, gece kalenin kapılarından birini düşmana açmış.

Görünüşe göre, ihanet etmeyi teklif edenleri seven, ancak ihanet ettikten sonra onlardan nefret eden bir tek o komutan değildi.

Sezar da Trakyalı Roimantelkes için ihaneti sevdiğini, ancak ihanet edenden tiksindiğini söylemişti.

Demek ki bu, kötülerin hizmetinden yararlanan herkesin genel duygusudur.

Çünkü, onlardan aldıkları yardımdan hoşnut kalırlar, ancak işleri bitince kötülüklerinden nefret ederler.

Bir çok hayvanın safra keselerine ya da zehirlerine ihtiyaç duyulması gibi...

Saldırı ordusunun komutanı, mahiyetindekilere, genç kızın istediğini vermelerini isteyerek, kendi sol kolundaki bileziği ve kalkanını Tarpeia’ya doğru atmış.

Bunun üzerine tek-tük askerler de aynı şeyi yapınca, altın bileziklerin ve kalkanların altında kalan genç kız ölmüş.

Hikayenin devamı uzun da..

Yorumu, kıssadan hissesi size ait... Hepinize sağlık içinde mutlu pazarlar dilerim...