Taş, liman, sandık

Bazı belediye başkanlarının sosyal medya hesaplarını takip ediyorum.

Özellikle de büyük şehirlerdekilerin.

Bana başkanlar hakkında önemli bilgiler veriyor bu hesaplar.

Bir yandan icraatlarını görüyorum, diğer yandan da kişilikleri hakkında fikir sahibi olabiliyorum.

Nasıl yani diyenlere şunu bir örnek olarak verebilirim.

İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu’nun yüz sosyal medya paylaşımından yaklaşık 99’unda ön planda kendisi var. Hizmeti ya da konuyu bizzat kendisi anlatıyor. Ya da mutlaka bir görseli kullanılıyor.

Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı Mansur Yavaş’ın yüz sosyal medya paylaşımından 90’ında kendisi hiç görünmüyor. Ya hizmet anlatılıyor ya da Ankaralılara bilgi veriliyor.

Ya sosyal medya ekiplerine verilen talimat böyle ya da bu iyi yöneten danışmanlar başkanlara bu şekilde yaklaşıyor.

Birinin egosu yükseltiliyor, diğerinin egosu ise aşağıda tutuluyor.

Ya da zaten egoları böyle.

Birininki yüksek, diğerininki ise daha mütevazı.

İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Tunç Soyer’inki ise ikisinin arası.

Ama İmamoğlu’na daha yakın.

Ali Babacan kendisini “Fren Ali” olarak tanımlayıp tasarruftan yana tavrı olduğunu söyleyince hükümet efradı kendisine kızdı ve “Fren ama sanayiye fren” denilerek kaldığı otelin yıldız sayıları ve dış gezilerde bineceği otomobilin bile Mercedes olmasını istediği söylendi.

Parti içinden birileri söylediğine göre doğru olma ihtimali yüksektir ama madem yeri geldi ben de Ali Babacan ile ilgili bir anımı anlatayım.

Yıllar önce eşim ile New York’tayız.

Bir akşam Broadway’de bir oyuna bilet almışız.

Tiyatronun kapısında bekliyoruz.

Tam önümüzde bir minibüs durdu.

Minibüsün kapısı açıldı ve içinden Ali Babacan ve eşi indi.

Beni görünce şaşırdı.

Selamlaştık, ayak üstü sohbet ettik.

Oyun sırasında da aynı sırada yakın koltuklardaydık.

Oyun bitince Ali Bey “Fatih Bey müsaitseniz buradan bir yemeğe gidelim” dedi.

Doğrusu özel hayatımda siyasetçilerle görüşmek gibi bir adetim olmadığı için ve eşim de bu konuda benden beter olduğu için “Sağ olun otele dönelim” falan dedim.

Ancak Ali Bey’in zarif ısrarı karşısında evet demek zorunda kaldım.

Ali Babacan’ın “Yakında çok güzel bir İtalyan lokantası var. Lüks değildir ama çok iyidir” demesi üzerine yürüyerek lokantaya gittik.

Gerçekten küçük ama çok lezzetli bir yer olduğunu hatırlıyorum.

Siparişlerimizi verdik.

Eşimle ben şaraplarımızı söyledik.

Yaklaşık 2 saat boyunca içinde tek kelime siyaset olmayan bir sohbet ettik.

Sonra da Babacan çifti bir taksiye bindi, biz başka bir taksiye bindik.

Hayatımda ilk ve son kez bir siyasetçi ile ailece yemek yemiş oldum.

Başka zamanlarını bilemem.

Ama benim gördüğüm Ali Babacan böyle biri idi.

Bizim yüzümüzden Mercedes’i sakladıysa bilemem.

Şöyle bir arşiv taraması yaptım.

Ergenekon sürecinde hangi gazeteciler hapis yattı diye.

İlginçtir Hulki Cevizoğlu’nun adına rastlamadım.

Oysa ben onun Nedim Şener ile aynı koğuşta kaldığından neredeyse emindim.

Girdiği kalıba göre şekil alanlara aydın diyemeyeceğimizi anladığımız zaman.