Ne zaman adam oluruz?

Cumartesi gecesi Los Angeles Lakers kendi evindeki ilk maçında HoustonRockets’ıağırlarken, tam da maç bitmek üzere veRocketsgalibiyetini ilan edecekken küçük bir arbede çıktı. ÖnceLakers’ıngençlerindenBrandonIngramarkadanRockets’ınyıldızı JamesHarden’ımanasızca itti, “Yürü lan” der gibi. Tam o sıradaLakers’ınyeni transferi, Los Angeles’a yıllar sonra yeniden basketbol heyecanını geri getirenLeBronJames müdahale etti, normal şartlarda sakin olanIngram’ıuzaklaştırdı.

Televizyon kameraları da olayın kapandığını düşündü, o yüzden kadraja aniden patlayan ikinci kavga sığmadı. Tam o sıradaRajonRondoveChrisPaul yumruklaşmaya başladı, bir köşede sakinleştiği düşünülenIngramda koşarak bir yumruk savurdu.

Benzerini Türk futbol liginde veya Meclis’te gördüğümüz olabilecek erkek kavgasını, buCaravaggiotablosunu benzerlerinden ayıran kavgayı dindirmek için müdahale edenLeBronJames’di.Hemen rakip takımdanChrisPaul’u arkadan yakalayıp uzaklaştırdı.

Takımdaşlıkruhu adına kim haklı kim haksız diye bakmadan aynı formayı giydiği oyuncuların yanında mı yer almalıydı? Dışarıdaki dostluklarını bir an için unutup maçta kimse kimseyi tanımaz diye en yakın arkadaşlarından birine düşman mı olmalıydı? İlla yumruk savursun demiyorum, ama kavgayı ayıracaksa da kendi takım arkadaşlarından birini mi tutmalıydı?

Oan’ıgördüğümden beri “adamlık” sınavında nerede durduğunu merak ediyorum James’in.

Kuşkusuz spor kavgalarında karşı tarafa da müdahale ederek olayları yatıştırmaya çalışan ilk oyuncu değil. AmaLakers’ın eviStaplesCenter’daki ilk maçtaki ilk kavgada saniyenin binde biri kadar süre gerektiren bir hesaplamayla yaptığı bu tercih konumu, gücü ve duruşu hakkında yeteri kadar fikir veriyor.

NEDENLAKERS’AGELDİ?

33 yaşındakiLeBronJames bu yaz Los Angeles’a gelmeye karar verdiğinde genç oyunculara ağabeylik yapacağını, bunun büyük ve zorlu bir süreç olacağını biliyordu. Genç bir takımla şampiyonluğun uzak ihtimal olduğunu, hatta belki NBA finaline bile kalmama ihtimallerinin farkındaydı. Üstelik, Doğu-Batı ayrımının olduğu NBA ligindeLakers’ınfinale çıkmak için yenmesi gereken Batı konferansı takımları (HoustonRockets, GoldenStateWarriors) kıtanın diğer ucundan çok daha zor.

Yetiştiği ClevelandCavaliers’daşampiyon olamamış, kazanmak için Miami’ye gitmiş, arka arkaya zaferi tatmış, tekrar Cleveland’a dönüp borcunu ödeyerek takımı şampiyon yapmıştı. Kırılacak bütün rekorları kırmıştı üstelik. Sırtında numarasını taşıdığı Michael Jordan’dan daha büyük bir oyuncu olduğunu çoktan kanıtladı. Sadece kendi kuşağının değil, tüm zamanların en iyi basketbolcularından biri.

Bir şampiyonluk yüzüğü daha takmak varken neden Lakers gibi bir maceraya atıldığı aylardır konuşuluyor. BelkiNBA’inen önemli markalarından birini diriltmek, bir de tarihi burada yazmak için. Belki dedikleri gibi yapımcı olarak girdiği Hollywood’da işlerini takip edebilmek için. Belki de hava Los Angeles’ta daha güzel olduğundan.

Benim iddiam şu: Hepimize “adamlık” öğretmek için geldiLakers’a.

Zirvedeki kral sadeceLakers’ındeğil bütünNBA’inağabeyi, ligin ahlaki pusulası.LeBronJames gibi üstün zekalı ve üstün yetenekli özel kişilerin, buübermensch’inhiçbir adımı tesadüf değil; rakip takımdanChrisPaul’u tutması da. Sahtetakımdaşlık adına inanmadığı bir kavganın tarafı olmaktansa gerçek takım ruhunu yaşatıp basketbolun birleştirici gücünü hatırlatmak istiyor.

Dahası, sporun sadece kazanmaya endekslenmemesi gerektiğini yüzümüze vuruyor. Milyarca doların döndüğü takım sporlarında çoktandır unuttuğumuz, pek hatırlamadığımız bir gerçek bu.

Bazen James’in konuşmalarını izlediğimde Beyaz Saray’da asıl yaşaması gereken asıl şöhretin o olması gerektiğini düşünüyorum. Bazen de bu ihtimalin bir gün gerçekleşebileceğini.

HER ZAMAN KAZANMAK GEREKMEZ

Bütünrolmodellerimiz, hayranlık duyduğumuz o figürler birer birer bizi yanıltıp hayal kırıklığına uğratırkenLeBronJames’in tek başına varlığı, mücadelesi gelecek için de umut veriyor.

Bu açıdan yapabileceğim tek kıyaslama Aykut Kocaman olabilir belki. Fatih Terim gibi her koşul ve şartta kazanmaya endeksliolmayabilir, hatta bekleneni de vermeyebilir Kocaman. Ama 16 yaşındaki Arda Turan veya Emre Belözoğlu onunla yetişse, onu örnek alsa bugünkü hasarları, travmaları, engelli gelişimlerinin önüne geçilebilirdi.

Sporda da hayatta olduğu gibi her zaman kazanmak gerekmez; Aykut Kocaman’ın Fenerbahçe’yi yönetmesi kurumları ve değerleri korumak adına önemliydi.

LeBronJames kupanın, yüzüklerin, sponsorlukların, milyon dolarlık tek başına bir anlamı olmadığını 33 yaşında biliyor. Bireysel zenginliğin kolektif zenginlik olmadan bir şey ifade etmediğini de. Bu yüzden 2300 kişiyi okutuyor. Okul kurduğunda sadece parayı bastırıp kapısına adını yazdırmıyor, o okulun vereceği eğitimini, içeriği bizzat belirliyor.

Artık tek mücadelesi kendisiyle; tek başına bu oyunu, kültürü ve dünyayı ne kadar değiştirebilir, bunu göstermek için Los Angeles’ta.

Evet, hava da güzel tabii.