Aysel Doğan ne çok şey öğretti...

Cumartesi akşamından beri Aysel Doğan'ı düşünüyorum. Tüm Türkiye'nin, doğallığını, sevincini protokol falan takmadan eşiyle paylaşmasını sevdiği o türbanlı kadını... Türban siyasi simge yapıldığı günden beri öne çıkan kadınları ve olayları bir hatırlayın. Merve Kavakçı en azından bazılarımızın hafızasında sevimsiz bir isim olarak yer alıyor. Ya da Humeyni'yi sevip,"İngiliz mandası olsa daha iyi olurdu" diyen Nuray Bezirgan dağarcığımızda korku,öfke ya da şaşkınlık hisleriyle birlikte duruyor. Son dönemde Nişantaşı gibi yerlerde türbanlı kadınlara tepki gösterildiği haberlerini okumuştuk. Tribünde sevinen Aysel Doğan hiç farkında olmadan bu antipatiyi kırdı, hepimize bize bir sürü şey öğretti. Mesela türbanlı kadınların bazılarının erkeğin bir adım arkasında değil yanında olmayı tercih ettiğini, herkesin içinde sevinmenin,sevinci sevdiğinle paylaşmanın ayıp olmadığını, birlikte yaşamamızın ne kadar mümkün olduğunu, türbanlı her kadının politize olmuş ve sistemden nefret eder bir halde olmadığını ve en önemlisi türbanın siyasi gerilim malzemesi olmaktan süratle çıkarılması gerektiğini öğretti. Çankaya'da türbanlı first lady olmasına sonuna kadar karşı çıkanlar bile Aysel Doğan'a itiraf edemedikleri bir sempati duydular. Aysel Doğan türbanlı ama kızı değil...Ne aile ne de mahalle baskısının olmadığı bir yaşam... İktidara yakın olmak için eşlerinin,çocuklarının başını örtmeye çalışan,cuma namazına AKP iktidarıyla başlayan kimi bürokratlara bundan güzel ders olur mu? Ne benim yazdıklarım,ne ekranlarda,gazetelerde dizilen methiyeler,ne de Başbakan'dan başlayarak devletin üst kademelerinin gösterdiği ilgi... Aysel Doğan için bunların artık bir önemi yok... Bu gece cenaze bitip eve geldiğinde,acı paylaşmak ya da kendini göstermek için gelenler çekildiğinde ne hissedecek Aysel Doğan? 30 yıldır birlikte uyuduğu adamın yokluğunun ve bir daha hiç olmayacağını bilmenin acısını kim nasıl silecek? Hangi ünvan,hangi para,hangi ilgi böyle bir durumda insanı teselli eder? Aysel Doğan,Hasan Doğan yaşarken bize pek çok şey öğretti. Hasan Doğan artık yaşamıyor ve Aysel Doğan şimdi katıksız acıyı öğrenirken bize de bir kez daha düşünmek düşüyor. Hayatı biribirimize bu kadar zorlaştırmanın bir anlamı var mı?