70'lerde çocuk olmak…

İki ablam ve ağabeyim okula gidince ben annemle evde yalnız kalırdım. TRT tek radyo kanalıydı. Nefes almadan Okul Saati’ni dinlerken bir gün ben de ortaokula, liseye gitme hayalleri kurardım. Ama daha ilkokula bile gitmiyordum.

Annem çalı süpürgesiyle evi süpürdükten sonra yemek yapmaya koyulurdu. Bazen dolapları açar, defterlerin kitapların sayfalarını seri biçimde çevirir, çizgili dosya kâğıtlarını iyice gözüne yaklaştırıp okumaya çalışırdı. Esas amacı, varsa bildiri yakalamaktı ama arada şiirleri de kaçırmazdı. Çünkü annem duygusal mevzulardan hiç hoşlanmazdı. Hâlâ merak ederim, acaba ablamın bir defterindeki “Çektiğim çilenin hesabı yoktur” alıntısını okumuş mudur. “O yaştaki kızın ne çilesi olur ki?” diye düşünmüş müdür. Kendi namına bir hesap çıkarmış mıdır.

Perihan Özcan ‘Eylül çocukları’nı yazdı…