Cumhuriyet tarihinin en büyük afetini yaşıyoruz

Bir değil iki kez 7,7 ve 7,4 şiddetinde iki ayrı depremle sarsılan 10 şehrimiz savaş alanına döndü.

Binlerce bina yıkıldı, can kaybı sayısını kestirmek bile mümkün değil.

Bu yazıyı gece ikiye kadar sürdürdüğümüz canlı yayının ardından yazıyorum.

Şu dakika itibarıyla arama çalışmalarının henüz başlamadığı yüzlerce bina var.

Özellikle Hatay ve Kahramanmaraş’ta durum çok vahim.

Adıyaman’dan da çok kötü haberler geliyor.

Göçükler ve asfaltlarda oluşan çatlaklar nedeniyle kapanan yollar var.

Devlet tüm arama kurtarma ekiplerini seferber etse de felaketin boyutu öylesine büyük ki yetişmeleri mümkün değil.

Göçük altında donma tehlikesiyle yaşam mücadelesi veren vatandaşlarımız için her bir saat her bir dakika kritik önem taşıyor artık.

Başta askeri personel ve uluslararası ekipler olmak üzere acil müdahale kapasitesini artırmak şart.

Acımız büyük ama bu kadar yıkımın olmasının arkasında binaların zayıf olduğunu bilmek de insanı kahrediyor.

Türkiye bir deprem ülkesi... Bu cümleyi sürekli kuruyor fakat gereken önlemleri almaktan imtina ediyoruz

Deprem olan bölgelerde yıkılan binalar yeniden yapılırken daha sağlam yapılıyor belki ama diğer şehirler asla ders almıyor.

Ta ki aynı felaket orayı da vurana kadar.

Maraş ve çevre illerde yaşanan felaketin bir benzerini İstanbul’da da yaşamamız an meselesi.

Üstelik binaların en az yüzde 70’i depreme dayanıksız.

Buna rağmen yaraya neşter atmıyoruz.

Devlet demir yumruğunu vurup, dayanıksız bütün binaların derhal yenilenmesini şart koşmuyor.

Kentsel dönüşümün rantsal dönüşüme evrildiği, her seçim döneminde imar affının çıkarıldığı, ev sahiplerinin keyfiyetine bırakılan bir sistemle bunun başarılması mümkün değil.

Şimdi yaralarımızı sarma zamanı ama sonrasında bu büyük felaketten ders çıkarmak zorundayız.

Allah tüm afetzedelerimizin yardımcısı olsun...