Ne kadar alçaktan düşersen o kadar iyi

Yok, "Türkiye'nin en çok okunan yazarı" falan gibi "manevi bir yükseklik"ten bahsetmiyorum.

Diyelim künyenin en tepesine ismim yazılacak...

Yahut Cumhurbaşkanı, "Aman Pakizanım gelin basın danışmanım olun" dedi.

Veya Başbakan, milletvekillerinin arasında benden akıllı, fikirlisini bulamadı, dışarıdan bakan yaptı beni...

Katiyen kabul etmem!

Bakın mesela, şu 4 bakanın değiştirilmesi meselesi...

Tamam, olağan bir durum, sittin sene bakan olarak kalacak değillerdi, falan filan... "Akıl bunu bilir, dil de bunu söyler." Fakat "duygular, kapıda artık kırmızı plakalı bir makam arabasının olmamasına asla hazır olamaz"! Hiçbir zaman.

Yükseklere oturmuş bütün insanlar için geçerlidir bu.

Derinlerden gelen bir ses kişiyi "o makamların mezarda bile baki olduğuna" inandırır.

Dil "görev değişimi" derken o ses "düştün" der.

Onun için asla kabul etmem!

Ne kadar alçaktan düşersem o kadar iyi!

En sevmediğim huyum

"EN sevmediğiniz huyunuz?" sorusuna kimse çıkıp da "Yalanım çoktur" demez. Yahut "Avantayı severim"...

Onun yerine çok duygusalım, çabuk güvenirim gibi şeyler söylenir.

Eskiden dalga geçerdim... Fakat şimdi düşünüyorum da sahiden sevilmeyecek huylar bunlar. Sonu "hüsran" çünkü. İnsanın canına okuyor o güvenmeler, duygusallıklar, duyarlılıklar falan.

Mesela; ben de gölge yapıyor diye ağaç kesenlerden olmak isterdim!

Yahut elde kibrit, yakılacak bina arayanlardan!..

Gayet rahat yapardım bunları; "kimse yakama yapışmazdı", bir Allah'ın kulu çıkıp sitem bile etmezdi. "Binaların, ağaçların peşine düşen insanların yaşadığı yerler değil buraları."

Onlardan biri olsaydım "hayat bana da güzel" olacaktı.

Oysa şimdi daima kafam bozuk, canım sıkkın.

Evet evet... "En sevmediğim huyum duyarlılığım." Bir işe yaramıyor çünkü buralarda... "Daimi mutsuzluk", o kadar.

Ağzına sağlık Nilüfer

Senin annen bir zombiydi yavrum