"Dünya dönüyorsa ben de dönerim!"

Nasıl anladın?

Dünyayla ilgili çok az şey biliyordum ve içimden geldiği gibi davranıyordum. Sürekli, “Kızlar öyle yapmaz ama! Erkek gibi oturma! Şunu yapsan, bunu yapmasan…” O kadar çok uyarılınca nasıl anlamazsın ki?

5 yaşında “Ne oluyoruz yahu!” mu dedin?

Annem, ben 3 yaşındayken anlamış biyolojik cinsiyetimle cinsel kimliğimin birbirine uymadığını… Çok sonra anlattı bunu bana.

Anlamış ve ne yapmış?

Kuralcı ve süper idealist bir öğretmendir benim annem. Doğru olduğuna inandığı şey için verebileceği emeğin hududu yoktur, korumacı bir annedir, ben onu en çok “muktedir” sıfatıyla tarif ediyorum. Tabii bu konuda da bilgisi olduğu için anladı benim uyuşmazlığımı…

Bilinçli bir anne büyük şans aslında…

Hayır, çünkü o zaman transseksüelliğin sosyal öğrenmeyle, anneyi mi babayı mı model aldığına göre oluşan, bir psikolojik durum olduğu öğretiliyormuş. Şimdi anlattığım gözünü budaktan sakınmayan, korumacı anneyle bu öğretiyi birleştirin.

Seninle kişisel detaylara fazla girmeden durumun teorik kısmını daha anlaşılır hale getirmek istiyordum ama seni de çok merak ediyorum şimdi. Nasıl bir ailede büyüdün?

“Çocuğumuz bizden daha iyi bir hayat sürsün, ilgilenebilelim” diye tek çocuk yapan aileler vardır ya… Tam orta sınıf çekirdek aile, çalışan anne baba… Arkadaş ortamında tanışıp evlenmişler. Arkadaşlıklar sürdüğü için sosyal, yemeyi, gezmeyi seven ama bu yüzden sık sık bütçe açığı da veren bir ailede büyüdüm. Epey sıradan bence.

Anneni “muktedir” diye tanımladın. Baban?

O geçinmesi daha kolay biridir. Sinirleri aldırılmış gibi bir adamdır, gamsızdır azcık. Öncenin, sonranın, derinliğin onda yeri az… Hayatı çok sever, keyfe keder yaşar. Bin yılda bir tutarsa inadı fenadır; ama genel olarak zararsız bir adamdır yani, höt höt değildir.

“SESİM ARTIK BÖYLE TEYZE…”

Blogunda yazdıklarından anladığım kadarıyla teyzeni çok seviyorsun...

Teyzem, annemin neredeyse tam tersidir, ürkektir, tet desen uyum sağlar. Çok duygusaldır, o kadar ki biraz vicdanlıysan kıyamazsın üzmeye... Çocukluğumda teyzem dünyalar kıymetlisiydi benim için… Çünkü sık sık hasta olan bir çocuktum, aft çıkardı hep ağzımda. Annemin “ye, geç kalıyoruz!” dediği durumlarda “ağzının acıdığını biliyorum; ama benim için gayret et teyzecim” demesi... O anlarda gözlerinden içinin titrediğini görebilirdim. Hatırlıyorum o bakışını hala...

Annende göremediğin şefkati onda mı buluyordun?

Bir sefer “teyze keşke sen benim annem olsaydın” demişim 4 yaşında mı ne… O kadar yoğun bir sevgi hissedebilmek benim gibi bir çocuk için çok önemliydi. Sürece başlama kararını açıklamadan hemen önce ona gitmiştim. Ev, çarşı, pazar… Nerede olsak “delikanlı” diyorlar, sesimi duyunca ikilemde kalıyorlar. O zaman daha hormon kullanmadığım için sesim ince tabii. Baş başa kaldığımız bir an korka korka teyzeme sordum, “Teyze bana delikanlı diyorlar ya, bozuluyor musun?” diye...

Ne dedi?

“Yok canııım, sen benim bunca yıllık yeğenimsin, hep de böylesin, ben kafama takmıyorum insanların ne dediğini” demişti, üstümden yük kalkmıştı. Ama sonrası pek öyle gelmedi.

Neden?

Bence enişteme uyduğu için. En son hormon başladıktan bir süre sonra telefonda konuştuk. Uzaktaki akrabalarımı üzmemek için 100. kez gripmiş numarası yapmaktan bıkmıştım, biraz da salakça buluyordum açıkçası, kaç kez üst üste grip olabilir bir insan yani… “Sesim artık böyle teyze” dedim. Oradan sonrası bulanık… Annem zaten “çok üzülüyor” diyordu; ama biz açıktan konuşmamıştık. Hiç unutmadığı doğum günümü unutunca anladım durumu, üstelemedim, üzülmesin.

“UTANIRDIM, İÇİMLE DIŞIMIN BİR OLMADIĞINI HATIRLARDIM”

Sen çok üzüldün mü?

3-5 yaşında bir çocuk olarak içimden geldiği gibi davranabilmek için hayatımdaki neredeyse tüm yetişkinlere karşı mücadele vermek zorunda kaldım. Konu komşunun en iyi niyetlisi bile kendimi ortaya koyduğum bir küçük sürede x kişi tarafından erkek çocuğu “sanıldığım” için yaşanan bir olayı, bir akşam oturmasında anlatırdı, herkes gülerdi… Utanırdım, içimle dışımın bir olmadığını hatırlardım. Bir de çok yalnız bir mücadele bu. Sosyal olarak da içsel olarak da…

Açıkla biraz.

Kızların arasına sığamıyorsun, erkek ortamında “hadi sen bizden sayılırsın”dan öteye geçemiyorsun. Biri bir sebepten sana uyuz mu? Yapıştırıverir “kız mı erkek mi belli değil zaten!”i...

“HER SEFERİNDE AMERİKAN TIRAŞI!”

İçsel kısmı?

Daha da zor. Dünyada kimse beni anlayamaz sanıyordum. Buna dair bir bilgi bulma ümidim bile yoktu benim çok küçükken, o kadar da çaresiz bir direniş yani… Tek yapabildiğim kendime, istediklerimi yapabilmek için alan yaratabilmekti. Market alışverişinden arta kalan bozuklukları biriktirip saç kestirirdim mesela. Amerikan tıraşı! Her sefer... Sonra evde hır gür tabii.

Kadın olmayı neden sevmedin?

Kadın olmadığım için… Başka şekilde başlayamadım cümleye. Ben kendimi bildim bileli zihnimde yetişkin halim bir erkek vücuduydu. “Bir yanlışlık var! Herhalde büyüyünce düzelecek…” diyordum.

Ama küçükken kadın olmak ne anlama geliyordu senin için?

Kadınlık, erkeklik nedir, nasıl bir şeydir bunu derinlemesine anlamadığım yaşlarda “kadınlık” kendiliğimden yaptığım, sevdiğim şeyleri yapmamın engellenmesi demekti benim için, nasıl seveyim?

Erkek olmak ne demekti?

Küçükken gömleğimin önünü açıp futbol oynayabilmekti mesela. Göğsümde meme yerine kasların olması demekti… Şimdi ne dersen, iç dünyamla bedenimin bütün olması demek.

KABULÜN 5 AŞAMASI

Kendini sevebiliyor muydun?

Yıllarca kendimi sevmekte çok zorlandım. İki katmanlı bir sevememe durumu bu ama ilki, çocukluktan “yanlış” ve “farklı” olduğum, bu yüzden değerli olmadığım hissettirildiği için; ikincisi, ergenlikte bedenim zihnimdekinden tam tersi yöne doğru geliştiği için… Hiçbir şey kendimi sevmek, kabul etmek ve yaşadığım bu zorluklar için öfke duymayı bir kenara bırakmak kadar zor olmadı.

Peki ailenle aranız nasıl şimdi?

Aileme süreci başlatmaya karar verene kadar yani 23 yaşına kadar bir şey söylemedim. Karar verince de bilmek hakları diye düşündüm. Hem hislerimi, hem anılarımı, hem de ameliyatlarla ilgili bildiklerimi anlattım. Evden kaçan çocuklardan olmaktansa onları kazanmak istedim.

İlk tepki?

İlk tepkileri tam anlattığım o orta sınıf ailenin vereceği tepkiydi. "Biz yıllarca senin geleceğin için yatırım yaptık, biz tam okulu bitecek, işe girecek diye düşünürken sen şimdi öyle bir şey söylüyorsun ki ne iş bulabilirsin, ne eş bulabilirsin, ne o ameliyattan bir şey olur…" gibi. Kaygı, hayal kırıklığı, bunun sebebi olduğumu düşündüklerinden bana bir öfke.

Belki üzüntü.

Evet, aslında derin üzüntü... Her ailenin ilk hali bu sanırım. İlk üç yıl çok zordu ama hep anlattım. Neden bunu yapmak zorunda olduğumu, bunun elimde olmadığını anladıkça ve iş, eş bulmakla, toplumda kabul edilmekle bir sorunum olmadığını gördükçe kabule geçtiler. Şimdi çok daha doğal ve gerçek bir ilişkimiz var. Annem "oğlum" diyerek uyandırınca dünyalar benim oluyor. Mücadele etmiyoruz, koluma giriyor birlikte yürüyoruz, yoldaşız artık. Babamın kabulü daha zor oldu çünkü hayatın zor yanlarından hoşlanmaz ama baktı ki zorluklar aşılıyor, o da rahatladı. Ameliyatlar olmuşum, mavi kimliği almışım, daha ne!

Tüm bu süreçteki en kilit kelime “kabul” bence. Kabulün kolay bir yolu var mı?

Aslında bu genel bir kural. Görmezden gelmek istediğimiz herhangi bir şeyle yüzleşmek için 5 aşamadan geçiyoruz, ben de kendimi kabul ederken bu aşamalardan geçtim, ailem de...

Ne onlar?

Önce inkar: “Yok öyle bir şey!”

Sonra isyan: “Neden ben?” Kimi tanrıya, kadere çatar, kimi şanssızlığına…

3. evre pazarlık: Mesela 11 yaşındayken göğüslerim büyümeye başlamıştı, “Allah’ım bunlar büyüyor; ama ben böyle hissediyorum ya, o yüzden belki çok büyümez, di mi?” diye düşünüyordum. 11-12 yılı hep o pazarlıklara tutunmaya çalışarak geçirdim.

4. aşama depresyon: “Bu fizyolojiyle mutlu olamıyorum, rahat hareket edemiyorum, yaşayamıyorum. Ölmek istiyorum!” Bir süre evden çıkmadım, doğru düzgün uyumadım, yemedim.

Ve kabul: “Benim tek yapabileceğim cinsiyet değiştirebilir miyim onu öğrenmek, bunu denemek” Yapabileceğimi öğrenince dünyam aydınlandı.

Yarın devam edecek...