Önce insan olacaksın
Her şey gelir geçer hayatta. İnsanın insanlığıdır kar kalan yanına. Arkandan ne iyi insandı derlerse eğer ne mutludur sana. Aslında bütün çabamız da yaşamımız boyunca bunu sağlayabilmek olmalı. Her ne makamdaysak, hangi sıfatı taşıyorsak, neyi görev edindiysek yaşamımızda çok iyi insandı, insanlara adam gibi davranırdı, hiç bir şey onun insanlığının önüne geçemezdi, adil, dürüst ve ahlaklıydı dedirtmekten daha önemli değildir bizim için. Zaten doğru olana, iyi olana adadıysa kişi kendini gerisi de hiç önemli değil. Mutlaka alır mükafatını hayattan.
HAVADA DURUYOR
Peki herkes bunun farkına varıyor mu sizce hayatta? Gözlemlediğim kadarıyla herkesin bu erdemli özellikleri taşıması mümkün olmuyor ne yazık ki. İnsani değerlerin en ateşli savunucusu oluyorlar da iş uygulamaya gelince tökezliyorlar. Söylediğiyle, yaptığı uymadı mı insanın kalıbı da havada duruyor. Yakışmıyor hiçbir makama, hiçbir göreve. Bu tutarsız kişiler de farkına varıyorlar tabii ki kendindeki bu eksikliğin. O zaman da çareyi insanları karalamakta buluyorlar. Pek tabii mümkün değil, doğrulukla hizmet edeni, güzele hizmet edeni karalamakla bir yerlere gelebilmek. Aksine kendi kalite farklarını ortaya çıkarıyorlar böylesi yeteneksiz ve yetersizler! Öyle belli oluyor ki üsluplarından çekememezlikleri, karşısındakinin yerinde olma isteğinin onları yiyip bitirişi. Hele bir de debelendikçe daha çok çamura batıyor oluşları. İnsanın içi el vermiyor bunların bu aciz durumlarını görmeyi. İnsanın aklı da almıyor bir insan kendine bu kötülüğü nasıl yapabilir diye. Ne gerek ver ki geçici olan dünya nimetleri, şan, şöhret, unvan uğruna karakterini zedelemeye? Ne kalacak onlar gittiğinde senden geriye’’Ey çamur atan!’’
HEP HATIRLANDILAR
Karşısındakinin kusurunu bulmaya uğraşan, her şeyi kusur olarak görür. Bunun sebebi de kendini kusursuz sanmasındandır. Ancak o işler öyle değil. Haklı olanı susturmak mümkün olmadı hiçbir zaman. Kendini mükemmel görenlerin hazin sonlarıyla dolu sayısız yaşam öyküsü var insanlığın tarihinde. Karalamaya çalışanlar unutuldular ama karalananlar yaptıkları iyiliklerle, doğru yolda dimdik duruşlarıyla hep hatırlandılar. İyilikle kötülük dünya var olduğu sürece hep mücadele içerisinde olacak. Koşullar ya da kişiler ne kadar değişirse değişsin bu kural hiç değişmeyecek. Kötülükle beslenenlerin sahip olduğu anlık, kısa zaferleri, iyilikle yaşam siperinin için de yer alan kişilerin zafer destanlarının yanında her zaman koca bir hiç olarak kalacak. “Çamur at, izi kalsın.” mantığıyla hareket edenler de şunu hiç unutmasınlar ki. Çamuru atmak için kirletmeleri gereken şey önce hep kendi pis elleri olacaktır.
Sevgiyle kalın, ağız tadıyla kalın...
