Korkuluk

Fahri tarla bekçisi. Eski püskü giyinir. Sessiz ve huzurlu, gözlemleyen cansız. Çerden çöpten insan şeklinde. “Bu tarla boş değil’’ manasında.

Bostanı domuz-kuş-yabani yağmalanmasın diye. Yaban; çiftçi sanır bunu, insan sanır. ilişmez ürüne.

Uzun süredir kendi kendisinin korkuluğu olmuştu. Görünür bedeni, sadece ruhuna bekçi olmuş. Bir kalbi, ancak başka bir kalp koruyabilirdi.

Geçtiğimiz hafta 3 gün süre ile sokağa indi. Kaybolmaya yüz tutan tarımsal, kültürel ve geleneksel değerlerini canlandırmayı hedefleyen sıra dışı bir festivalin kahramanı oldular. Sokağa inmekle kalmadılar. Damlara çıktılar, kapılara dayandılar. Urla Barbaros’ta, yüzbinlerin tanıklığında.

EN GÜZEL ÖRNEK

Simgenin yöresel adı “oyuk”. Tarlaları korumak amacıyla kullanılan bildiğiniz korkuluk. Kendisine yüklenen anlam, ürünü korumanın ötesinde. Farkındalık yaratmak, üretimi artırmak. Gelenekleri, çevreyi ve kültürel değerleri korumak. Yerli halkın kalkınarak köyden kente göçten vaz geçebileceğini anlatmak. Varlıkların markalaştırılmasını sağlamak.

“Kınalı gelin korkuluğu”, “Yakası karanfilli damat korkuluğu” “Harmandalı oynayan korkuluk”, “Kuyudan su çeken korkuluk” “Fidancı korkuluk’’, “Aşçı korkuluk”, “Çatısı Toprak Dam Koruyan korkuluk”, “Çeyiz Sergisi korkuluğu’’, “Muhabbetçi Korkuluk”.

Korkuluklara verilen isimlere dikkatinizi çekerim. Asıl güzelliklerin kaybolan değerlerde saklı olduğunu anlattılar. Unutulmaya yüz tutan dayanışma kültürünün en güzel örneklerinden birini sergilediler.

Özetle; “Korkuluğun şapkası altında samandan ibaret bir kafa yok aslında. Şapkayı kaldırın, altında yuva yapmış kuşlar göreceksiniz. O gördüğünüz kuş değil’’ mesajını verdiler bir anlamda.

Korkuluk, sessiz ve huzurlu gözlemleyen cansız olmaktan çıktı, filozof kesildi anlayacağınız. Filozofluğun tanımını hatırlatalım;

Düşünmeyi seven, beynini son hacmiyle kullanma arzusunda olan kimse!