#sendeanlat'la yaptığımız ne?
Özgecan Aslan cinayeti sonrasında kadınların Twitter'da #sendeanlat etiketi altında başlarına gelen taciz hikayelerini anlatmaları korkuyu büyütüyor mu?
IŞIL CİNMEN
icinmen@haberturk.com
HABERTURK.COM
Gazeteden çıktım, Taksim'den Cihangir'e yürüyorum.
Her gün yaptığım şey.
Bir kez bile tedirginlik duyarak yürümedim bu yolu.
Bir baktım paltomu çekiştiriyorum, kafamı öne eğiyorum, arkamı kolluyorum.
Ne olduğunu tam fark edemeden eve geldim.
Evdeki arkadaşım, "İyi ki geldin, çok huzursuzum" dedi.
"Bana bir şeyler oldu. Yemek sipariş ettim, adam kapıyı çalınca açmaktan çekindim. Çok az araladım kapıyı, sonra da pencereden bakıp gitti mi diye kontrol ettim."
Tanıdığım en cesur insanlardan biri, tek başına dünyanın yarısını gezmiş genç bir kadın, şimdi sipariş ettiği yemekten korkuyordu.
Akşam başka bir arkadaşımla sinemaya gitmek için buluştuk.
Üzerinde etek, altında siyah çorap ve yere kadar uzanan kalın bir hırka vardı.
İstiklal'e çıkınca, "Keşke iğneleseydim hırkanın önünü" dedi, eteğini çekiştirerek.
O anda kafama dank etti: Korku yayılmıştı ve bizi ele geçirmesine ramak kalmıştı.
"Yeter!" dedim.
"Eteğini çekiştirmeyi bırak ve hırkanın önünü kapamaya çalışma! Biz bu değiliz, kimsenin bize korku pompalamasına izin veremeyiz."
Korku en çabuk yayılan duygulardan biridir.
Ve biz tüm bir hafta istemeden ve sonuçlarını öngöremeden birbirimize çaresizlik pompaladık.
#sendeanlat'ın yaptığı da bu!
Orada anlattığımız bizim güçsüz, örselenmiş, savunmasız hikayelerimiz...
Oysa birbirimize direnme, güçlü durma, savaşma, özgürlük ve cesaret hikayeleri anlatmalıyız.
Korkuyu değil, cesareti görünür kılmalıyız.
Otobüste tacize uğrayınca nasıl kaçtığımızı kenara bırakmalıyız.
O adamı otobüsten nasıl attırdığımızı anlatmalıyız.
Sokakta saklanacak delik aradığımız zamanları eskide bırakmalıyız.
Tacizciyi bir sokak dolusu insan önünde nasıl utandırdığımızı anlatmalıyız.
Kıyafetimize laf eden adam yüzünden etek giymekten çekindiğimizi değil;
O adama haddini nasıl bildirdiğimizi anlatmalıyız.
Gece koşar adım eve girmelerimizi sonraya bırakıp;
İnadına sokakta tek başımıza nasıl korkmadan yürüdüğümüzü anlatmalıyız.
Bu toplumu, o erkekleri, şu üzerimize yapışan acz duygusunu dönüştüreceksek bunu biz, kadınlar yapacağız.
Bu dönüşümü sağlamaya kararlıysak,
kullanacağımız yöntem, almak istediğimiz sonuca uygun olmalı.
Hepimizin korku hikayeleri var, hem de dolu!
Her birimizin anlatacakları 140 karaktere değil, kalın bir kitaba sığar ancak.
Ama bunları bu şekilde görünür kılmak, kadını daha da görünmez yapacak.
"Güvende değiliz" duygusunu yaymak, kadını iyice güvensizleştirecek.
O yüzden tacizi anlatacağız ama tacizi yapanı ifşa ederek, kendimizi değil onu utandırarak, güçlü durarak...
Başka bir dille yani!
#sendeutandır diyerek belki!
Yoksa diğer kadın, "Dışarıda taciz var, o zaman içeride kalsam daha iyi" diyecek.
"Etek giyersem Nihat Doğan'lar tacizi hak ettiğimi düşünecek, o zaman pantolon giyeyim" diye düşünecek.
İşte bana olan, size de olacak.
Her gün evinizin bahçesindeymiş gibi güvende yürüdüğünüz o yol, korku tüneline dönüşecek.
İstediğimiz bu mu?
Hayır!
Özgürleşmek istiyorsak, bunu özgürlük hikayeleriyle sağlayacağız.
Elimizde yoksa, yaşayarak yaratacağız!
Onları anlatacağız, onları çoğaltacağız.
Birgün bu ülkenin sokaklarında tacizcilerin başı öne eğilecek ve biz, başımız dik, kahkahalar atarak yürüyeceğiz.
Ve Özgecan Aslan'a bizi uyandırdığı, ayağa kaldırdığı ve dönüştürdüğü için teşekkür edeceğiz.
Elbette zor olacak.
Elbette geç olacak.
Ama mücadele edersek mutlaka olacak!
