Var mısın? Yok musun?

Sen seyretmedin değil mi dünkü Göztepe-Kırklareli maçını...

Sen görmedin değil mi tribünleri... Coşkuyu, renkleri..

Dinlemedin marşları...

Mehmet Sepil’i tanımadın... İçinde yaşadıklarını hissetmedin...

Bir dakika bile yerinde duramadan maçı seyrettiğini, gollerden sonra önünde, yanında kim varsa öptüğünü.

Dakikaların değil, saniyelerin sayıldığını... Bitiş düdüğünden sonrasını da yaşamadın. Şampiyonluk turunu; futbolcuların taraftarlarla nasıl birleştiğini, sevinçten ağlayanları göremedin değil mi...

Sen, inananları da göremedin...

Sen, onlarla birlikte hem ağlayıp, hem sevinemedin.. Bayrak sallayamadın...

Tribünlerdeki 40 bin kişiyi, çoluk çocuk, yaşlı genç, nişanlı sevgili; Göztepe aşığınla tanışamadın...

Yalı’da bekleyenleri, caddelerdeki kumpanyayı..

Avrupa’dan maça gelmeye hazınlananları..

Amerika’dan bayrak sallayanları, biliyor musun..

Göztepe’yi birileri sana anlattı mı...

Anlatmadı değil mi...

Anlatsaydı, 2. Lig’de 40 bin kişiye oynayan bir takımın, 1. Lig’de, Süper Lig’de neler yapabileceğini, tribünlerin nasıl dolacağını da bilirdin.

Bilirdin ve 15 bin kişilik stad diye tutturmazdın...

Göztepe’yi bu kadar oyalamazdın...

Anlatılanlar bir kulağından girip, diğerinden çıkmazdı.

Dün Atatürk Stadı’nda olmalıydın sevgili kardeşim...

Eğer “Oradaydım” diyorsan...

Hatanı düzelt..

Eğer yoksan...

İzmirli’yi unut...