Zaman gelir sessizlik ihanet olur..

Martin Luther King dedi bunu..

Zaman o zaman..

Benim ise klavyeye birkaç gündür kör baktığım bir gün daha..

Hiç yazasım yok..

“Bana ne İzmir’de yapılan iyi bir şeyden” ya da “Beni hiç ilgilendirmiyor İzmir” ya da “Ege’nin bir sorunu” günü daha yaşıyorum..

Bir tren garının üstüne çöken ‘sapkın ruhlar’ aşağıdaki ‘barış gönüllüsü’ insanları hiç ayırt etmeden havaya uçurdu..

Bana ne alınan ya da alınmayan önlemlerden..

Bana ne siyasi çıkarlardan..

Bana ne sokakta demokratik tepki için toplanan insanların üstüne çullanan, ama iş o insanları korumaya gelince boş veren güvenlik kuvvetlerinden..

Benim işim paramparça olmuş cesetlerle..

Evli bir çiftin havaya uçan hayallerinde..

Babasının elinden tutarken cesedi birleştirilmeye çalışılan küçücük bir yavruda..

Sessiz yığınları, düşünemeyen bir kalabalığı; söyleyecek bir çift sözü olanlara tercih edenlere yoğunlaşıyorum..

Ve tekrar halay çekerken havaya uçan o gençler geliyor gözümün önüne..

Kim bilir neresine saplanan bir çelik bilye nedeniyle uçup gidiyor gökyüzüne..

Gözleri çocuk, gönülleri genç ve sevdalı belki de..

Sevdası yarım kalmış onca insan..

Onları bir kenara koyup güncel şeyler yazasım yok..

Beni affedin bugün..

Etrafıma dikkat ediyorum..

“Nasıl faydalı olabilirim diyenler sessiz, nasıl faydalanabilirim” diyenler yığın olmuş..

Hatta sürü olmuşlar..

Kusuruma bakmayın..

Kaleme kör baktığım böyle bir günde benden bu kadar..