Unutamıyorum, yaşamıyorum, konuşamıyorum
Biz Türk milleti olarak, bu topraklarda çok büyük acılara şahit olduk. Bizim nesil büyüklerinden şu sözleri duyarak büyüdü; "Ah kızım biz ne yağ kuyrukları gördük. Biz ne sol-sağ tartışmalarına şahit olduk. Biz darbeyi yaşadık. Ah kızım biz çok yokluk çektik. Memlekete gitmek için iki gün yollarda sürünürdük..." Bu şekilde uzayıp giden ahlarla, vahlarla dolu bir üzüntü, sıkıntı, dertlenme anlattılar bizlere.
Bizim nesil dersen karışık. Eğlence de var çok büyük acılar da. Darbe de var büyük depremler de. Kavgalar da var üzüntüler de... Fakat bizden sonraki nesil çok daha fena... Aman aman onlar da, "Biz sadece acı, üzüntü, sıkıntı gördük. Biz başka bir şey bilmiyoruz" diyor.
Yani kısacası bu ülkenin her dönem insanı çok büyük acılar yaşıyor. Bu acılarla hayatta kalmaya, acılarla büyümeye, acılarla yoğrulmaya, güzel bir gelecek kurmaya çalışıyor.
Kalan kalıyor, giden de tez elden gidiyor memleketten.
Çünkü ülkenin her neslinde çok büyük acılar var.
En son depremde ise inanılmaz bir acı var. Ve bu acı diğerlerine de benzemiyor. Öyle kolay kolay da geçecek gibi gözükmüyor. Kimileri "Artık normalleşmemiz gerekiyor" dese de olmuyor. Olamıyor... Yani o iş kolay gözükmüyor. Bakın depremde kurtulan bir vatandaş, "Unutamıyorum, yaşamıyorum, konuşamıyorum" demiş. O kadar güzel özetlemiş ki...
Nasıl unutulur Allah aşkına bu acı. 11 şehir.. Yitip giden canlar, evlatlar. 200'ün üstünde çocuk var ki, kim oldukları belli değil. Aileleri yok. Nüfusları yok. Adları yok. Kimlikleri yok. Olacak iş mi?
Cenazeler karışmış. Çoğu insan hala enkaz altından cenazesini bekliyor..
Canını kurtaranın da evi, barkı, şehri yok. Nasıl olacak? Nasıl döneceğiz! Keza uzmanlar, "Depremler devam edecek" diyor. Ve en fenası "İstanbul depremi geliyor" deniyor.
Yani o kadar çok "Ama" var ki!!!.
Yani bir kalbe bu kadar acı sığar mı? Bilmiyorum çok kolay gözükmüyor.
