Sanat sezonumuzu açtık...

İzmir’i Türkiye’nin en ünlü resim ve heykel sanatçılarıyla buluşturan Ekol Sanat, 3 aylık aradan sonra kapılarını “muhteşem ikili” ile açtı. “Muhteşem” lafını özellikle kullanıyorum... Emenim ki; her biri insana kuru bir resimden ziyade üzerine roman yazacak kadar çok şey bulabileceğiniz resimlerini, aralarındaki muhteşem dostluğu görünce, dinleyince siz de rahatlıkla bir yerinden “muhteşem”i yapıştırırsınız.

Ekol Sanat’ta başlayan Ressam Ali Atmaca ve Ayşen Karakaya ortaklığından söz ediyorum... Sanatlarına eleştiri getirme konusunda bende ne yetenek var, ne de eğitim. Onun için ben size bu iki sanatçının insan hikayelerinden kısa sürede koparabildiklerimi anlatayım.

Ali Atmaca ressam doğmuş... İlk “akademik” eğitimini de annesinden almış. Onun, renkleri birbirine yakıştırması, ikisinin, üçünün yana gelmesiyle ne anlam taşıdıkları konusundaki engin yeteneğinden almış. Sonrasında da “Benden olsa olsa ressam olur, başka da bir şey olmaz” diye yola çıkmış. 18 yıl resmen Paris sokakları, 2 yıl Roma caddeleri derken, 10 yıl önce Bodrum Gümüşlük’te atölye açan bir sanat hayatı.

Ayşen Karakaya ise sürekli beslenen ve desteklenen bir yetenek. Akademik eğitim, büyük ustalar ve tuvaller üzerine duvarlar ören, duvarlar yıkan, duvarlar değiştiren bir sanatçı...

Ali Atmaca 72 yaşında.... Ayşen Karakaya 35... Birbirleri hakkında söylediklerine, birbirlerine “Ali-Ayşen” diye hitaplarına bakarsanız, şeklinde yalın hitaplarına, Ayşen Hanım’ın, Bodrum’a yerleşen Ali Bey’in peşinden Bordumlu olmasına bakarsanız, şak diye hükme varırsınız; bunlar iki sevgili...

Ancak Ayşen Karakaya, dinleyicilerde uyanan durumu farkeder etmez, bu alandaki kanı, kanıt ve senaryoları yerle bir ediyor;

* Biz sanıldığı gibi sevgili değiliz. Her ikimizin de ayrı ayrı sevgilisi var. Birlikte şarap içmekten, sohbet etmekten, renkleri konuşmaktan, dünyayı kurtarmaktan zevk aldığımız bir dostluğumuz var...

Birliktelik çok olunca, anı da çok... Ayşen Karakaya bir gün İstanbul’da sergi açar...

Resimlerinden ikisini bir işleyici satın alır... Başka bir sergi, aynı isim üç resim daha götürür... Ayşen Hanım, sanatseverin kimliğini araştırınca Ressam Ali Atmaca çıkar...

Üstelik resimlerin tamamı atölyenin, evin en güzel yerlerinde asıldır. Ayşen Karakaya, yerini öğrendiği atölyeye adeta baskına gider; “Bu resimleri, deneyimli bir sanatçı olarak benim gibi genç sanatçılara destek için mi aldınız?” sorusunu sorar... Cevap, şu an aralarında yaşattıkları mükemmel dostluğu doğuracak kadar çarpıcıdır; Hayır... Kendi resimlerimde kullanmak üzere senden renkleri bir arada kullanma ustalığı ve cesaretini çalmak için...

Eski eşlerin vefası..

Bir ayrıntı daha... Ali Atmaca’nın İzmir’deki Sergisi öncesi Ekol Sanat her sanatçıya nasip olmayacak ayrıntı, eleştiri, biyografi ve sergilenecek resimlerden örneklerle dolu bayağı cüsseli bir kitap-broşür de hazırlatmış. Orada Atmaca’nın sanatı, esin kaynakları, yaşam ortamından gelen etkiler geniş bir kültür yelpazesinin içinde değerlendiriliyor. Yazan Nilgün Yüksel... İzmir’de yaşayan bir bilim kadınıymış ve Ali Atmaca’nın da ikinci eşi... Boşanılan bir eşin tanıtımına önsöz yazmak da, yazdırabilmek de olağanüstü bir durum olsa gerek...

Bir ara işittim ki; Nilgün Hanım bu sergiye gelecek... Ben konuklardan Sıdıka Keskinoğlu ile sohbetteyken, salona tüm bakışları üzerinde toplayan çok zarif, çok şık bir hanım girdi. O sırada kulağıma da “Ali Atmaca’nın eski eşi...” gibi bir laf... Hemen yanına gittim, “Nilgün Hanım merhaba... Yazdığınız önsözü okudum. Sanat tarihi kültürünüze hayran kaldım. Tebrikler” deyip kendimi tanıtırken, zarif bayan; “Ben Nilgün Hanım değilim... Ali Bey’in ilk eşi Tülin Atmaca’yım... Paris’te yaşıyorum, bilgisayar profesörüyüm...” demez mi?

Kısa bir duraklamadan sonra toparlandım;

— Eski eşiniz sizi sergisine mi davet etti?

—Davetli değilim... İzmir’e gezmeye gelmiştim, Ali’nin İzmir’de sergi açacağını öğrenince kendiliğimden geldim. Biz yıllar önce boşandık ama, dostuz...

Yazı bitmedi ama, yer bitti... Hoşça kalın...