MARKA YARATMAK NE KADAR ZOR?
ZORLUK derecesini tam olarak kestiremiyorum ama sanırım esinlenmediğiniz, çalıp çırpmadığınız zaman oluşturduğunuz markanın değeri çok daha farklı oluyor. Sonuçta insanları yeni bir şeyle tanıştırıyorsunuz. Önceden binlerce versiyonu ısıtılıp ısıtılıp önünüze sürüleninden değil. En yakın iki çalışanını yanına alıp yurtdışı gezileri düzenleyerek, oradaki restoranlarda gördüklerini gelip kendi mekânlarına uygulamak tamamen parayla alakalı bir şey. Paran varsa gidersin gezersin sonra da İstanbul'da uygularsın. Ama yeni bir marka yaratmak iyice sıkıcı hale gelen eğlence hayatımızda çok zor hakikaten.
Tam "Mahalle barı tadında, ne zaman gitsek arkadaşlarımızla karşılaşabileceğimiz bir yer yok" diyorduk ki geçen sene bu dönemlerde Tektekçi girdi hayatımıza. Kısa sürede Beyoğlu eğlence hayatını yönetmeye başladı bu mekân. Çünkü ya gecenin başlangıcını burada yapıyoruz ya da finalini... Beni en çok mutlu eden gelişmelerden biri de bütün yaz Çeşme'de olduğumu bildiklerinden yalnız bırakmamak adına Alaçatı'ya da bir şube açmaları oldu. (Tabii ki latife!) Yakında Bebek ve Ankara şubesi derken Tektekçi'yi tutabilene aşkolsun.
Geçen hafta yapılan doğum günü partisine gitmeden önce, arkadaşlarımla yakınlarda bir meyhanede yemek yiyelim dedik. Tektek-çi'nin doğum gününe gideceğimizi öğrenen restoran sahibi söylenmeye başladı. "İnsanlar Tektekçi'ye aç karnına gitmemek için gelip bizde yemek yer oldu" dediğinde anladım ki, "Özgün ol canımı ye" diye boşu boşuna söylemiyorum...
Nükhet’e Sezen dokunuşu
NÜKHET Duru yeni albümünü dinlemeye çağırdığında açıkçası gidememiştim. Kendisiyle tanışmak için can atsam da çok uzun süredir üst üste o kadar kötü albümler yapmıştı ki, yanında şarkıları dinleyip çenemi tutamazsam diye korktum. (Eleştirimi haksız bulanlar en son hangi Nükhet şarkısını hatırladığını düşünsün lütfen.) Ama şimdi yeni albümü 'Tam Zamanında'yı dinledikçe hem şaşkınım hem de pişman. Nükhet Hanım'ın gidişatından Sezen Aksu da sıkılmış olacak ki "Bıktım senin kötü seçimlerinden, ben yapacağım bu albümü" deyip baştan aşağı ilgilenmiş. Albüme hediye olarak verdiği 'Dikine Dikine' ve 'Sizli Bizli' müthiş şarkılar. Ben en çok Ambulans Grubu'nun şarkısı 'Milyoneri beğendim. Müzik direktörü Aytuğ Yargıç'ı da ayrıca alkışa tutuyorum. Hani denir ya; kulaklarımın pasını aldı bu albüm, iyi ki yapılmış. Nükhet Hanım'ın ne kadar iyi bir yorumcu olduğunu unutacaktık az kaldı...
Berk, Kıvanç’ı yer
DÜN bizim gazetede Zafer Akbaş'ın haberiydi; Kick-box'a başlayan Berk Oktay, Kıvanç Tatlıtuğ'a rakip olarak gösterilmiş. Burası Türkiye, sarışınlar gözde olsa da her zaman esmerler kazanır. Bu yüzden Berk, Kıvanç'ı yer aslında ama önce kendini gösterebileceği bir dizi film bulması lazım. 'Akasya Durağı'nda oynamasını gençlik hatası olarak kabul edebilecekken bir de 'Arka Sokaklar'da oynadı. Şimdi de 'Alev Alev' adlı ortalama bir uyarlamada boy gösteriyor. Berk'in kariyer planını kim yapıyorsa, çocuğa bir kastı var herhalde!
İSTANBUL'UN BİTİŞİ
CONTEMPORARY İstanbul'u uğurladıktan sonra İKSV İstanbul Tasarım Bienali'ne gittim. Bu seneki işlerin genelinden zevk alabilmeniz için tasarımla ucundan kıyısından bağınızın olması şart. Genelde İstanbul'un 'mahvedilişine' dair işler yapılmıştı. Belediye başkanlarının gidip eserlerini görmelerini isterdim. Yeşillikleri giderek azaltılan, her tarafından çirkin yapılar fışkıran, var olan eserlerinin korunma altına alınması için Osmanlı döneminden kalması gereken bir şehir İstanbul. Burak Arıkan'ın 'İslam Cumhuriyet Neoliberalizm' adlı eserinde yüzüme tokat gibi vuran bir gerçeğe değineceğim. İstanbul'daki cami, Cumhuriyet anıtları ve AVM yoğunluğu karşılaştırılmış. Camiler çoğunlukta, neredeyse her mahalleye iki cami düşüyor. Ardından da AVM'ler. Bir bu kadarı daha yapılmaya devam ettiğine göre İstanbul'un en çok ihtiyaç duyduğu şey cami ve AVM'dir sonucunu çıkarabilir miyiz? Ferah ferah nefes alabileceğiniz yeşil alanlar olmasa da olur değil mi?
