O tabuttan siyasi rant çıkmaz, çıkmamalıdır

Günlerdir, küçük siyasetleri, biçare amaçları için şehit cenazelerini bile istismar edecek kadar alçalmış ruhlara bakıyorum.

Elbette şehit anasını, babasını, kardeşini kastetmiyorum.

Elbette içi gerçekten yanan, çocuğu şehit olmuş veya olacak olan analara demiyorum.

Ben o şehit cenazesi başında küfürlerden medet umanları kastediyorum.

Ve içimden haykırmak geliyor.

Olmaz, diyorum.

"Olmaz, bayrağa sarılı o tabutun başında siyaset olmaz."

O tabuttan siyasi rant çıkmaz.

Çıkmamalıdır.

Ay yıldıza sarılmış tabutun tahtasından, siyasi mania imal edilemez.

Onun üzerinde engelli koşu olmaz.

Günlerdir haykırıyorum.

Tabut başında siyaset bölücülüktür.

PKK’nınkinden daha büyük bölücülüktür.

Hükümette ister AKP, ister CHP, ister İşçi Partisi, ister MHP olsun...

Kim olursa olsun tabut siyaseti bölücülüktür.

Bunu yapan, dün oy verdiğim parti de olsa, yarın oy vereceğim parti de olsa hiç fark etmez.

Çünkü ben diyorum ki, siyaset "şövalyeler mücadelesi"dir.

Değilse de olmalıdır.

Diyorum ki, bu siyasetin centilmenlere yakışan kuralları, mert insanlara yakışan kaideleri olmalıdır.

Diyorum ki, siyasi rakibinin çocuğuyla, eşiyle, kardeşiyle, yakınıyla uğraşmamak da bu mertliğin bir numaralı kanunu olmalıdır.

Bizler eğer, adımızı insanların hanesine yazdırmak istiyorsak, siyaseti de adının hizasında "insan" yazılı şövalyelerin mücadelesi haline getirmek istiyorsak, bu kanunları bizzat kendi ellerimizle yazmalıyız.

Centilmenliğin tabuları vardır.

Kırmızı çizgileri olmalıdır.

O çizgilerin altına inmemeliyizdir.

Bize yakışan budur.

Siyasette bedel, centilmence ödetilmelidir.

Ve önemlisi, hepimize ait acılar hiç kimsenin tapusuna geçirilmemelidir.

Cepheden dönen her tabutun vasiyetinde şu yazar:

"Benim ruhum Türk milletine emanettir."

O tabutun başında birlikte ağlamalıyızdır.

Cami avlusunda veya köşelerinde, o tabutu siyaset kürsüsüne çevirmek isteyenlere birlikte karşı çıkmalı, birlikte haykırmalıyızdır: