HAFİF...
Bugün aylardır sana dair biriktirdiğim şeyleri topladım. Topladıklarımın bana ağır bir yük olacağını sanırdım.
Yanılmışım…
Bazen hayatımızda olmasına izin verdiğimiz kişileri, görmek istediğimiz şekli ile görür, sonrada kendi içimizde en güzel haliyle besleriz.
Bu yanlış mıdır?
Hayır.
Kişisel ihtiyaçlarımızı karşılayabilmek adına kendimiz için ürettiğimiz en güzel yoldur aslında.
Büyük şehirlerde ki tesadüflerin sayısı azalmaya başladıkça, es geçme halleri çoğaldıkça yapılacak en iyi şeydir belki de onu biçilmiş kaftan sanmak. Dahası o kaftanı oldurmaya çalışmak.
Ruh eşi denen Hint kumaşını bulanınız var mı?
İşte bu sorunun cevabı yüzünden tutulabileceğimiz hallerin birkaçı dahi varsa o kişiyi kendimize sevgili ederiz. İyi de ederiz.
Şimdi sıra, iyi geldiği müddetçe paylaşıldığı kadarıyla o ilişkiyi yaşamaktadır. Bu birini sömürmek ya da kullanmak değil aksine bir insanı yaşamaktır.
İlişkinin ömrü uzamaya başladıkça hayattan beklentilerimiz gibi ilişkimizdeki kişiden de beklentilerimiz artar. Bu beklentilerin karşılığını göremediğimiz sevgili, gözümüzde büyüttüğümüz sevgiliden de ayrışmaya başlar.
İşte o ana geldiğimizde bana yaşattıkların, var olduğun halin ve benim seni oldurduğum kişiye dair biriktirdiklerimin ağırlığını hesaplamaktan korktum.
Birbirimizi yıpratan zamanların çokluğundan aldığım cesaretle, ilişkimizin bilançosunu çıkartmaya karar verdiğimde gördüm.
Benim seni oldurduğum kişinin etkisi artık bizi bile aşıp geçmiş. Bu yüzleşmeye sevinmeli miyim yoksa üzülmeli miyim bilemedim. Yükü hafif olan sen ile bende yanlış beslenmiş sen arasında kalıverdim. Yine de ilişkimize ait olan netlikleri göz ardı edemeyecek kadar gerçekçi yaklaştığımda, yakışan ne ise onu ortaya koymak bana düşmüştü…
Bu yüzden korkarak kaçtığım, altında ezileceğimi sandığım cevaplarımızın yükü çok daha hafif çıktı.
******
Bana sizde biriken her ne ise yazın…
Ben de kalbimin, ruhumun ve hatta bedenimin biriktirdikleri ile sizlere cümleler kurayım. fkazanci@haberturk.com
