Ukrayna First Lady'si Olena Zelenskiy Vogue'a konuştu
Ukrayna Devlet Başkanı Vladimir Zelenskiy'nin eşi First Lady Olena Zelenskiy, savaşın başladığı andan bu yana yaşadıklarını ünlü moda dergisi Vogue'a anlattı. "Bu süreçte en unutamadığı an ne?", "Eşi Zelenskiy ile görüşüyor mu?" gibi soruları yanıtladı
Rusya'nın Ukrayna'ya yönelik işgali bir buçuk ayı aşkın süredir devam ederken Ukrayna Devlet Başkanı Vladimir Zelenskiy'nin eşi First Lady Olena Zelenskiy, ünlü moda dergisi Vogue'a konuştu.
First Lady, savaşın başladığını andan bu yana yaşadıklarını, eşi Zelenskiy ile görüşüp görüşmediğine ilişkin soruları yanıtladı.
Vogue: İşgalin ilk günlerini anlatır mısınız? En net olarak ne hatırlıyorsunuz?
Olena Zelenskiy: Başlangıcı çok iyi hatırlıyorum. Normal bir iş günü ve akşamıydı: okuldan dönen çocuklar, olağan ev işleri, bir sonraki okul gününe hazırlanmak… Gergindik. Her yerde olası bir istila hakkında çok fazla konuşma olmuştu. Ama son dakikaya kadar bunun olacağına inanmak imkansızdı... 21. yüzyılda? Modern dünyada? Saat 4 ile 5 arası bir tıkırtıyla uyandım. Bir patlama olduğunu hemen anlamadım. Ne olabileceğini anlamadım. Kocam yatakta değildi. Ama kalktığımda onu hemen gördüm, zaten giyinmiş, her zamanki gibi bir takım elbise içinde (bu onu takım elbise ve beyaz gömlek içinde son görüşümdü, o andan itibaren askerdi). "Başladı." dedi. Tüm söylediği buydu.
Panik olduğunu söyleyemem, karışıklık belki. "Çocukları ne yapmalıyız?" dedim, "Bekle, sana haber vereceğim. Her ihtimale karşı, gerekli bilgileri ve belgeleri toplayın." dedi ve evden ayrıldı.
Oğlunuz 9, kızınız 17 yaşında. Olanlar hakkında onlara ne söylediniz?
Çocuklara bir şey açıklamaya gerek yok. Ukrayna'daki her çocuk gibi onlar da her şeyi görüyorlar. Elbette bu çocukların görmesi gereken bir şey değil ama çocuklar çok dürüst ve samimi. Onlardan hiçbir şey gizleyemezsiniz. Bu nedenle, en iyi strateji gerçekliktir. Bu yüzden kızım ve oğlumla her şeyi konuştuk. Sorularına cevap vermeye çalıştım. Çok konuşuruz, çünkü neyin acı verdiğini söylemek, kendi içinde sessiz kalmamak, işe yarıyor.
Kişisel ve vatandaş olarak duygularınızın karışımını tarif edebilir misiniz?
Savaş, bireyleri ve toplumu hemen birleştirdi. Ve bu muhtemelen bize saldıranların ölümcül hatası oldu. Hepimiz önce Ukraynalıyız, sonra her şey. Bizi bölmek, parçalamak, iç çatışmayı kışkırtmak istediler ama bunu Ukraynalılarla yapmak imkansız. Birimiz işkence gördüğünde, tecavüze uğradığında ya da öldürüldüğünde, hepimizin işkence gördüğünü, tecavüze uğradığını ya da öldürüldüğünü hissederiz. Yurttaşlık bilincini hissetmek ve direnmek için propagandaya ihtiyacımız yok.
Duygusal olarak nasıl başa çıktınız? Bu süre zarfında başvurduğunuz herhangi bir arkadaşınız veya destek kaynağınız var mı? Savaşın ilk haftalarında ve şimdi eşinizle ne kadar temas kurdunuz?
Başlangıçta duygular için zaman yoktu. Çocuklarla, duygusal durumlarıyla ilgilenmek gerekiyordu. Ben de kendime güvenen, gülümseyerek, enerjik olmaya çalıştım, onlara evet, bodruma inmek gerektiğini ve bu yüzden ışığı açamayacağınızı açıkladım. "Babamızı ne zaman göreceğiz?" sorusuna iyimser bir şekilde "Yakın zamanda." diyerek cevap vermeye çalıştım. İlk günlerde onunla kalabileceğimizi umuyordum. Ama cumhurbaşkanlığı ofisi askeri bir tesis haline gelmişti ve çocuklarım ve benim orada kalmamız yasaktı. Güvenli bir yere taşınmamız emredildi, güvenli bir yer bulmak mümkünse… O zamandan beri Vladimir ile sadece telefonla iletişim kuruyoruz.
Ülkenizdeki kadınlar, özellikle Rusya işgal ederken ne gibi zorluklarla karşılaştı?
Dünyadaki tüm insanların, Ukraynalı kadınların barışçıl, modern bir yaşam sürdüğünü anlamasını istiyorum.
Ancak ilk günlerden itibaren, Rus füzelerinin binalarını vurmaya başlamasından sonra, Rusya'nın barışçıl yaşamlara merhamet göstermediği ortaya çıktı. Tüm Ukraynalılar kendilerini güvende hissetmeyi bıraktı. Sevdiklerimizi siren sesiyle çabucak toplamayı ve metroya ya da en yakın bodrum katına inmeyi öğrenmeliydik.
Savaşın üçüncü gününde, bir sığınakta Ukraynalı bir çocuk dünyaya gelmişti. Ve bundan sonra binlerce kadın sığınaklarda doğum yapmak zorunda kaldı, çünkü Rusların bombaladığı Mariupol'deki gibi doğum hastanelerine neler olabileceğini gördük.
Kadınlar işgal altındaki şehirler, Buça ve Gostomel gibi hayatlarını riske atarak bu şehirleri terk etmek zorunda kaldılar. Dünya bunu Mart ayı başlarında, insanlar Irpin'de patlamış bir köprüyü geçerken gördü.
Ve şimdi bu şehirler işgal edildikçe, Ukraynalı kadınların nelerle karşı karşıya olduğu hakkında daha fazla şey biliyoruz: tam bir güvensizlik, şiddet tehdidi.
Pek çokları arasında anlatabileceğiniz belirli bir kadının hikayesi var mıydı?
Bunun gibi onlarca hikaye anlatabilirim. Örneğin, Kiev bölgesinin işgalinden sonra Buça'da kalan doktor Iryna Yazova'nın hikayesini duyduk. Rus kurşun yaralarının iyileşmesini isteyen komşuları ve yabancıları kurtardı. Ateş altındaki ışıksız ve susuz bir bebeğin doğmasına yardım etti.
Rus ordusunun son hamlelerini nasıl değerlendiriyorsunuz? Rusya'nın gerilimi düşürmeye istekli olduğuna dair herhangi bir işaret görüyor musunuz?
Burada önemli olan benim ne düşündüğüm değil, gerçekte ne olduğu. Dürüst olmak gerekirse, Ukrayna'da hiç kimse saldırganın herhangi bir ifadesine inanmıyor. Ve gerilimi düşürme adımı henüz görünmüyor. Ruslar Kiev bölgesinden çekilirken Donetsk ve Odessa bölgelerinde saldırılarını yoğunlaştırdı.
Sıradan vatandaşlar Ukraynalılara yardım etmek için ne yapabilir?
Ana madde savaşa alışmak değil. Protestolara devam edin, hükümetlerinizden harekete geçmesini talep etmeye devam edin. Bir aydan biraz daha uzun bir sürede hayatlarımız kökten değişti. Ukraynalılar evlerini terk etmek istemediler, ama çoğunun evi kalmadı.
Ukraynalılar uzun süredir Avrupa'ya vizesiz seyahat ediyor; halkımızın çoğu yurt dışına gitti, ama mülteci olmayı planlamadılar. Onlara kendinizden biri gibi davranın. Bu annelerin ve çocukların en büyük hayali eve dönmek, ailelerini yeniden bir araya getirmek. Bu yüzden, lütfen onlar evlerine dönen kadar uyum sağlamalarına yardımcı olun.
Ayrıca, dünyadaki herkes Rusya'nın büyük bir bilgi savaşı yürüttüğünü bilmelidir. Onlardan gelen herhangi bir bilgi dikkatli ve eleştirel düşünme ile ele alınmalıdır.
Şimdi hayatın nasıl?
Artık diğer Ukraynalılar gibi yaşıyorum. Hepimizin büyük bir arzusu var: barışı görmek. Ve ben, her anne ve eş gibi, sürekli olarak eşim için endişeleniyorum ve çocuklarımı güvende tutmak için her şeyi yapıyorum.
Sana umut veren şey ne?
Ailem, tıpkı her Ukraynalı gibi, ve yurttaşlarım: Orduya ve birbirlerine yardım etmek için örgütlenen inanılmaz insanlar. Herkes elinden geleni yapıyor, sırf bu çağrıyı hissettikleri için askere ekmek pişiren anneannelerin hikayeleri var. Zafere yaklaşmak istiyorlar.
Ukraynalılar böyledir. Hepimiz onlardan umutluyuz. Kendimiz için umut ediyoruz.
Geçen aydan asla unutmayacağınız bir an var mı?
Savaşın başlamasından yaklaşık bir hafta sonra, akrabalarımın nerede olduğunu ve hayatta olup olmadıklarını öğrenmek için telefon ediyordum. Ve bir anda, onları bir daha görüp göremeyeceğimi bilmediğimi fark ettim. Bu muhtemelen ilk ağlayışımdı, ilk kez duygularımı salıverdim. dayanamadım.
Tanıdıklarımı ve arkadaşlarımı, askeri üniformalı tüm erkekleri ve erkek çocukları her zaman hatırlayacağım. Kadın arkadaşlarımın ne kadar cesur olduğunu her zaman hatırlayacağım! Barış zamanlarında kırılgan ve zarif bu kadınlar, etrafta savaş olduğunda neler yaptılar hatırlayacağım. Onların hikayeleri bana ilham veriyor. Onlarla çok gurur duyuyorum. Ve onları tekrar görmeyi hayal ediyorum.
