Robert De Niro'nun en iyi 10 performansı
Bu hafta gösterime giren komedi filmi 'İyi Olan Kazansın' (War with Grandpa) vesilesiyle 78 yaşındaki tecrübeli oyuncu Robert De Niro'nun en iyi performanslarını hatırladık. Habertürk film eleştirmeni Mehmet Açar'ın yazısı.
KIZGIN BOĞA (1980)
(Raging Bull)
Robert De Niro, eski orta sıklet dünya boks şampiyonlarından Jake La Motta’nın otobiyografisini ‘Baba 2’ filminin setinde okur. La Motta’nın üslubunu sevmese de hayat hikâyesinden çok etkilenir. Kitabı alıp Martin Scorsese’ye götürür ama olumlu yanıt alamaz. Scorsese boks filmi çekmek istemediğini söyler. Yapımcılar ise ancak Scorsese yönetmenliği kabul ederse proje ile ilgileneceklerini söylerler. De Niro, birkaç yıl sonra Scorsese’i nihayet ikna edebildikten sonra Jake La Motta ile irtibata geçer ve onunla uzun zaman geçirir. La Motta’nın gözetiminde boks eğitimi almakla kalmaz, uzun antrenmanların ardından birkaç boks maçı dahi yapar. Scorsese ile birlikte senaryoya son halini birlikte verir ve oyuncu kadrosunu birlikte oluştururlar. Bir oyuncu olarak her aşamasına dahil olduğu filmde, kıskançlık krizleri ve çeşitli kompleksleri nedeniyle kendisine ve yakınlarına hayatı zehir eden Jake La Motta’da mükemmel bir performans çıkarır, Oscar başta olmak üzere birçok ödül kazanır. ‘Kızgın Boğa’ bugün hem Scorsese’nin hem de De Niro’nun en iyi filmlerinden biri olarak kabul ediliyor.
KAHKAHALAR KRALI (1982)
(The King of Comedy)
Rupert Pupkin, seyirciler açısından Robert De Niro’nun canlandırdığı en kafa karıştırıcı karakterlerden biridir. Pupkin, aslında kimseye şiddet uygulayabilecek kötü biri gibi görünmez. Ama ünlü ve başarılı olma hayaline öylesine kilitlenmiştir ki bir noktadan sonra istekleri üzerindeki kontrolünü kaybettiği açıktır. De Niro karakteri hiç yargılamadan, olaylara onun cephesinden bakarak ve ona hak vererek yorumlar. ‘Kahkahalar Kralı’ anaakım filmlere alışmış seyirci açısından zor filmdir. Sahnede yaptığı tek kişilik komedi şovlarına sonuna kadar inanan Rupert Pupkin, ünlü olmak ve başarıya ulaşmak için idolü olarak gördüğü Jerry Langford’u (Jerry Lewis) kaçırır. Olaylar çok da seyircinin istediği yönde gelişmez. Robert Pupkin’in yanında durmak hiç kolay değildir ama De Niro onu anlamamızı sağlar, bizi karışık duygulara sürükler ve kariyerinin en iyi performanslarından birine imza atar.
BİR ZAMANLAR AMERİKA (1984)
(Once Upon a Time in America)
Harry Grey'in romanından Sergio Leone'nin de dahil olduğu kalabalık bir kadro tarafından sinemaya uyarlanan film, yaklaşık 35 yıllık bir dönemde yaşananları lineer olmayan bir hikâye kurgusuyla anlatır... İki arkadaşın çocukluk, gençlik, olgunluk ve yaşlılık çağını kapsayan hayat hikâyesi, 20. yüzyıl ABD tarihinin kritik sayfaları arasında şekillenir... Usta yönetmen Sergio Leone, aşk, ihanet ve arkadaşlığa odaklanır; insanın her şeyin sonunda ne elde edebildiğini sorgular. De Niro, filmin ana karakteri David ‘Noodles’ Aaronson’un farklı yaşlarındaki ruh hallerini, tutkularını, günahlarını incelikle yorumlar. Gerçek süresi 3 saat 49 dakikadır ama ABD’li dağıtımcılar Leone’nin versiyonunu katlederek filmi 2 saat 19 dakikaya indirirler. Eleştirmenlerin öfkesiyle karşılaşan bu kısa versiyon, ABD’de hiç beğenilmez. İşte bu yüzden, De Niro’nun başarılı performansının değeri, Avrupa’ya göre çok daha geç anlaşılır kendi ülkesinde.
UYANIŞLAR (1990)
(Awakenings)
Oliver Sacks’ın otobiyografik nitelikler taşıyan kitabından uyarlanan filmde Robin Williams, meslektaşlarının muhalefetine rağmen alternatif bir ilaç tedavisiyle yıllardır uyuyan hastaları ayağa kaldırmayı başaran bir doktoru canlandırır. Özellikle, çocukluğundan beri uyuyan Leonard’ı (Robert De Niro) yeniden hayata döndürmek için yoğun çaba sarf eder. Leonard iyileşip hayata döndüğünde önce uyum sorunlarıyla karşılaşır ama hepsini aşmaya hazır olduğunu hissederiz. Tedavinin beklenmedik yan etkilerini aşmak ise o kadar kolay değildir. De Niro, en iyi erkek oyuncu dalında Oscar adaylığı kazandığı filmin ikinci yarısında nörologların çok gerçekçi bulduğu müthiş bir performans gösterir. Özellikle bazı sahnelerde De Niro’yu seyretmek çok üzücü bir deneyimdir.
KORKU BURNU (1991)
(Cape Fear)
Eleştirmenler, Martin Scorsese’nin imzası taşıyan, 1962 yapımı aynı adlı filmin yeniden çevrimi konusunda ikiye ayrılırlar. Kimisi beğenir kimisi vasat bulur. Ama üstünde anlaştıkları tek bir nokta vardır. O da Robert De Niro’nun Oscar’a da aday gösterilen mükemmel performansı. De Niro, Robert Mitchum’ın orijinal filmdeki yorumunu tümüyle bir yana bırakır. 14 yıl cezaevinde avukatından intikam alma hayalleriyle yaşayan tecavüz suçlusu Max Cady’yi çok daha tehlikeli ve rahatsız edici bir karakter olarak yorumlar. Sorunu sapkınlık değil, tümüyle hedefine kilitlenmiş olmasıdır. Kesinlikle aptal değildir. Zekâsını kullanmayı bilir ve kendi ahlaki kodlarına göre hareket eder. Filmin akışı içinde seyirciyi yıpratan bir karakterdir. Öte yandan, De Niro’nun oyunculuğunu seyretmek büyük keyif verir.
BÜYÜK HESAPLAŞMA (1995)
(Heat)
Michael Mann'in yazıp yönettiği “L.A. Takedown”, ABD televizyonlarında 27 Ağustos 1989'da yayınlandı. Mann, 6 yıl sonra aynı senaryoyu yeniden ele aldı ve onu 97 dakikalık bir TV filminden 2 saat 50 dakikalık gösterişli bir sinema filmine dönüştürdü. Hikâye aynıydı. Ama ikinci film her şeyiyle o kadar iyiydi ki, ilki onun yanında neredeyse müsvedde gibi kalıyordu. En etkileyici yanı, sadece biçimsel olarak değil duygusal olarak da ilk filmden daha güçlü olmasıydı. Çünkü Mann, bu kez karakterlere büyük özen göstermiş, Al Pacino ve Robert De Niro gibi iki büyük oyuncuyla çıkmıştı yola. De Niro, filmde “büyük balık” peşinde koşan usta soyguncu Neil McCauley’yi canlandırıyordu. Onu yakalamak isteyen tutkulu poliste Pacino, duygularını sürekli dışa vuran ve çok konuşan bir polisti. De Niro ise buzdağı kadar serinkanlı, çok sakin, özgüvenli ama aynı zamanda melankolik bir karakterdi. Zıtlıkları filme çok şey katıyordu. İkisini bir araya getiren kafe sahnesi ise filmin zirve anlarından biriydi.
