Turgut Uyar Şiirleri ve Alıntıları: Turgut Uyar Aşk Şiirleri ile Kısa, Uzun ve Resimli Sözleri

TURGUT UYAR KİMDİR?

4 Ağustos 1927’de Ankara’da doğan sanatçı, babasının mesleği nedeniyle ilköğrenimini çeşitli kentlerde tamamlamıştır. 1946’da Bursa Işıklar Lisesi’ni, 1947’de Askeri Memurlar Okulu’nu bitirmiştir. Bir süre orduda subay olarak görev yaparak 1958’de ordudan ayrılmıştır. Türkiye Selüloz ve Kağıt Fabrikaları Ankara Bürosu ile Sanayi Bakanlığı’nda çalışmış, 1968’de emekliye ayrılmıştır. İlk şiiri 1947’de Yedigün dergisinde çıkan sanatçı yaşamını serbest yazar olarak sürdürmüş ve 1969’da öykü yazarı Tomris Uyar ile evlenmiştir. 22 Ağustos 1985’te İstanbul’da yaşamını yitirmiştir.

TURGUT UYAR SÖZLERİ

Başka havalar getir bana. İçinde biraz bahar olsun biraz da sen…

Tahammül gerek, özlem iyice arsızlaştı.

Bu dünyada en iyi ben yenilirim. Dosta, düşmana, aşka

Göz göze bakışınca, biliyoruz neyi bölüştüğümüzü, konuşmasak da…

Herkesin bir gideni vardır. İçinden bir türlü uğurlayamadığı.

Bir biz ikimiz varız güzel öbürleri hep çirkin.

Düşünüyorum da biz büyüyerek çocukluk etmişiz.

Biri kurbağa öper, biri yüzyıllarca uyur, biri 7 cüceyle yaşar, biri kuleye kapatılır. Bir masal prensesi olsan bile kadınlık zor.

Yaz yağmurları misali yıllarca, yağmış durmuşum kendi içime…

“Her şeyden biraz kalır” diyor birileri, çoğunlukla haklılıktır. Kavanozda biraz kahve, kutuda biraz ekmek, insanda biraz acı…

İşte, ben hep böyle bildiği gibi: Kaderi öpüp başıma koymuşum, gülüşüm, oturuşum, konuşuşum…Belli efendim, besbelli yaşamaktan soğumuşum.

Herkes kendi derdinde anca, herkesin yüreği lime lime…

“Kadınları mutlu etmenin 20 yolu” diye bir sürü gereksiz haber çıkıyor. Tek maddede açıklıyorum.: Dürüst olun yeter

Mutsuzluktan söz etmek istiyorum. Dikey ve yatay mutsuzluktan. Mükemmel mutsuzluğundan insan soyunun sevgim acıyor.

Bu hüznü siz de bilirsiniz… Anlat deseniz anlatamam. Enine boyuna yaşarım ancak…

Ne o beni kandırmıştı. Ne ben onu baştan çıkarmıştım. İkimizde bildiklerimizin ötesine, bulduklarımızın üstüne çıkmak istemiştik. Bir noksanlığı var sanıyorduk bütün olanların belki. Ama aslında bütünlüklerimize bahaneydik.

Elbet hep böyle geçmeyecek ömrüm, biliyorum bu çeşit yaşamak, zor. Kim bilir tanrım, kim bilir hangi güzel yerde beni, hangi ölesiye sevda bekliyor?

“Böyle sessiz ayrılıklarda

Her şey önceden belli olur

En güzel zamanında, aşkın ve hayatın

İnsan deli olur…”

Bir insan birini yalnızken hatırlıyorsa sevmemiştir, ansızın aklına getirip yalnızlaşıyorsa . İşte o zaman sevmiştir.

TURGUT UYAR ŞİİRLERİ

Denize Gidip Dönen Mavilerin Bire İndirgenen Üçlüğü

yalanlı dolanlı alçak doğruca yaşanmamış bir

bir gözsüz kulaksız elsiz ayaksız güdük bir gün

bütün yitiklerim karalarım üstüste üstüste bütün karışıklığım

gelip geçtiğim macera şu kadar binler yıllık

şu kadar binler yıllık karalarım karışıklığım üstüste

usul usul insan insan ölüm ölüm üstüste

şu kadar güneş şu kadar su şu kadar su yılanı şu kadar düzen

ben sebepliyim denizlere aylara kavgalara umursuzluğa

bir maviyi durup dururken birine benzetiyorum

bir balığın ağzını anıyorum durup dururken

serinliyorum

ben üç yer tasarlamıştım üçü de sana bana uygun

biri günebakanlarda biri otuz yaşta birini sorma

birini sorma gün gelir ben söylerim

daha usta olurum daha yiğit o zaman söylerim

bu kırgın karanlığı bir ışıtalım ilkin

yeniden şehirler kuralım şimdikilerine benzeyen

baştan başlayalım susamlara ekmeklere denizaşırılarına

sevmelere

gidip dönelim

belki bir yerde bir tohumda bir durumda belki

belki o ses o yudum o yumuşak döşekler yeşil yeşiller

ben taş çekerim yılmam çamur kararım yol döşerim

bakarsın göneniriz gidip dönelim

ben yılmam taş çekerim çamur kararım ben

senin de gürül gürül saçların var nasıl olsa.

Yalağuz

Bektaş yüce dağ başında -yalağuz-du.

Bektaş zaten doğduğundan beri -yalağuz-du...

Bir sopa, üç beş koyun, bir köpek,

Bulutların içinde kendi kendine -yalağuz-du...

Mintanı ile yalnızdı, çarığı ile yalnızdı,

Bilinmez düşünceleri, Tanrısı ile yalnızdı...

Köyde, şehirde, kasabada, dağda

Beş on kelimesi, diliyle.

Yalnız insanların o garip haliyle;

Yalnızdı Bektaş, yapayalnızdı..

Bektaş mayıs böceği kadar yalnızdı,

Esaretinde hürriyetinde sevdasında,

Üç yaşında da yalnızdı, on beşte de, seksende de,

Yağmurların altında, bulakların kenarında.

Türküsünde, koşmasında, şarkısında,

Tamamda da, noksanda da,

Papatya gibi yalnızdı, kuşyemi gibi yalnızdı.

. . . . . . .

İğneden ipliğe işte Bektaş, yapayalağuzdu...'

Göğe Bakma Durağı

İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım

Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından

Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından

Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar

Şu aranıp duran korkak ellerimi tut

Bu evleri atla bu evleri de bunları da

Göğe bakalım

Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım

İnecek var deriz otobüs durur ineriz

Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya

Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum

Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun

Herkes uyusun bir seni uyutmam birde ben uyumam

Herkes yokken biz oluruz biz uyumıyalım

Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda

Beni bırak göğe bakalım

Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım

Tuttukca güçleniyorum kalabalık oluyorum

Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi

Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor

Seni aldım bu sunturlu yere getirdim

Sayısız penceren vardı bir bir kapattım

Bana dönesin diye bir bir kapattım

Şimdi otobüs gelir biner gideriz

Dönmiyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç

Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin

Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat

Durma kendini hatırlat

Durma göğe bakalım

Umuttur

Ben beni sevdikçe ey yar derdim artar daima

Çünkü beni sevsen de

Güvenmezsin bana bilirim

Ama artan her şeyle birlikte yanlışlık da artar

Mesela her su gözyaşı olur

Her dönem bir hazin geçiş

Suya boşversem yanılsama

Aya baksam bir bulut

Sevgisizlikle birlikte yanlışlığın hükmü başlar

Bir düşün kaç kişiyiz bildirilerde

Şimdilik kaç paralığız hele akşam olunca

Bunca sütsüzün kahrını çektik düşün ki

Gene de soluğumuz

Bir orman yangını sanılır oralarda buralarda

Ezildik gerçi ama horlanamadık bunu hatırlarsın

Mutlaka hatırlarsın bunu

Tut ki enver bırakır tehdidini

Ethem başlar

Çünkü beni sevsen de bana güvenmezsin iyi bilirim

Apoletim sırmasız hatta hiç yok

Su içsem ağzımın kenarlarından dökerim

Neyi hatırlatır benim sana uzak bir bakışım bilirim

Aslında mutsuz yaşayıp gidiyoruz

Ölüme direnerek şimdilik

Şimdilik alımlı bir başka mutluluklara özenerek

Aşkımız ve mutfak rafları ve uçaklar üstüne korkumuz

Bir yudum gelecek ve mutlu saatler üstüne korkumuz

Ama birlikte biliyoruz: eğilecek bugünkü başlar

Sev beni, alış bana

Kimse ürkütemez bağlandığımız güzelliğin utkusunu

Sev beni, bir dağ gölgesi kadar sev

Şimdilik bırak musluğun sızmasını damın akmasını

Bir tırnak gibi büyü domuz bir tırnak gibi

Zorlayarak her bir yanı

Çünkü biraz sonra umut başlar her günkü, başlar

Aslında bir alıştırmadır umut

Öbürlerinin azıcık nefes diye bağışladığı

-Baharı beklemeye benzer-

Hain ve olmayanadır çünkü

Umutsuzluğu taşır yanında

Oysa nasıl olsa gelecektir bahar denen tarih

Önüne durulmaz mantığıyla doğanın

Yeşilden olma birim

Sudan gelme itmeyle

Umut yoktur

Kimse yoktur umut etmemeyi önleyecek

Çünkü umut kaçınılmaz gelecektir

Bütün gümbürtüsüyle

Umut kaçınılmaz gerçektir çünkü

Biri Asya’da biterken sözgelişi, Şili’de öbürkü başlar