Ece Dizdar'dan yürek burkan paylaşım! 1999 depreminde...

İzmir Bayraklı'da yıkılan Doğanlar Apartmanı'nın enkazında mahsur kalan 3 yaşındaki Elif Perinçek'in kurtulduğunu öğrenen Dizdar, duygusal bir mesaj yayınladı.

Gölcük depreminde anne ve babasını kaybeden Ece Dizdar, ailesinden geriye kalan fotoğrafı şu sözlerle yayınladı:

Elif... Böyle bir mucizeyi hayal edemiyorum. Ben 1999'da bekleyip, tersini yaşayanlardanım. Bu felaketi yaşayan için bu bitmeyen iyileşmeyen bir konudur. Allah Elif'e uzun ömürler versin. Yaralı, kurtulan herkese şifa diliyorum.

'ABLALIK İÇİN BURADAYIM'

Oyuncu ayrıca İzmirli depremzedeler için elinden geleni yapacağını da sözlerine ekledi. Dizdar, "Anne ve babasını kaybetmiş her çocuğa ablalık yapmak için buradayım." dedi.

Hatice Aslan'ın 'manevi kızım' dediği Ece Dizdar, 2008 yılında Habertürk'e röportaj vermişti.

İşte o röportajdan öne çıkan kısımlar:

"Hatice Aslan ile nasıl tanıştınız?"

- Aile dostumuzun yakınıydı. Ben 'Oyuncu olmak istiyorum' deyince, ona gönderdiler. ‘Küçük Adam Ne Oldu Sana’da oynuyordu. Bir demet papatya aldım, gittim. Merhaba dedim, o günden sonra da hiç ayrılmadık.

"Deprem olmuş muydu o zaman?"

- Olmuştu. Biraz da nedeni bu ama oyuncu olmasaydım da ilişkim böyle olurdu. Ben mühendis olsaydım mesela aynı şeyleri hissedecekti bana karşı.

"Birlikte mi yaşamaya başladınız?"

- Hayır benim kendi evim var ama onun evinde de yerim hazırdır her zaman. Londra’dan gidip, geldiğimde evim kiradaydı, hep Hatice’de kaldım.

"Abla' diyorsunuz, anne değil. O zaman galadan sonra çıkan haberler saptırılmış mı oluyor?"

- Hatice abla beni tanıştırırken hep ‘manevi kızım’ der. Galada da ‘aa kızımla oğlum gelmiş’ dedi. Bildiğimiz için olayın büyüyeceğini, evlatlık, bilmem ne meselelerine gelineceğini, kameraların önünde 'Gerçek kızım değil', 'Biyolojik annem değil' şeklinde açıklamalar yapmadık ama o beni kızı gibi sever.

"İnsan iki kişiye ‘anne’ diyebilir mi?"

- Diyemez.

"O yüzden mi Hatice Aslan’a 'abla' diyorsunuz?"

- Benim annem vardı ama öldü. Herkesin bir annesi vardır.

"Benzerlikleri var mıydı?

- İkisi de çok gülerler. Ben de çok gülerim. Annemi hep öyle hatırlarlar.

"Ölüm kelimesi korkutur mu?"

- Hiç korkutmaz. Başıma ne gelecekse gelir. O şekilde yaşamak çok yanlış.

"Depremi hatırlıyor musun, o anı?"

- O konuya girmek istemiyorum. Gölcük’te değildim zaten.

"O sayede kurtuldun yani. Peki şimdi her sarsıntıda korkuyor musun?"

- Depremin kendisiyle ilgili bir derdim hiç olmadı, kaybımla ilgili oldu. Annemi, babamı kaybettim ama kimsem yokmuş gibi edebiyat yapılmasından hoşlanmıyorum. Amcam, babaannem, kuzenlerim var, koskoca Bahriye var.

"Bugün, ‘ben şanslı bir insanım mı diyorsun, ben şanssız bir insanım’ mı?"

- Ben şanslı bir insanım.

"Çünkü?"

- Çünkü ben çok güzel bir çocukluk geçirdim, çok güzel bir ailem vardı. Depremden çok şey öğrendim, benim hikayem de böyleymiş, bunu kabullenerek yaşıyorum. Farkındalık düzeyim çok yüksek. Bunu gerçekten yazmanızı isterim. Kendimi perişan etmedim ben, içimi hep sıcak tutacak bir şey buldum.

"Peki sevdiğiniz bir yönetmen depremle ilgili bir film yapmak istedi ve size teklif sundu. Bana bunlarla gelmeyin mi dersiniz?"

- 'Bana bunlarla gelmeyin' demem. 40 bin kişi öldü ve bu insanların da iki milyon yakını olduğunu düşünsek, bana bakıp bir umut yaşamaları güzel olur ama nasıl yazıldığı çok önemli. Asla fakir edebiyatı istemem hayatımda. O zaman seve seve oynarım.