Karakışta spor salonunda 'evsiz' ve çaresiz 30 kadın
Serkan AKKOÇ / HT GAZETE
İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin soğuk kış koşulları nedeniyle Zeytinburnu Spor Kompleksi’nde misafir ettiği evsizler arasında 30 da kadın var. Spor salonunda kadın evsizlerin misafir edildiği bölüme girer girmez göze çarpan ilk şey, erkeklerin bölümünün aksine temizlik, düzen ve sükûnet.
Erkekler bölümü görevlilerce sürekli temizlenmesine rağmen yine kirletilirken, kadınlar kendi bölümünü kendileri düzenliyor ve temizliyor. Odanın ortasında kurulu masa başında toplanan kadınlar, birbirlerine hikâyelerini anlatarak dertlerini paylaşıyor.
Her biri, diğerlerinin hikâyesini neredeyse ezbere biliyor. Kimi koca şiddeti yüzünden sokaklara düşmüş, kimi ailesi sahip çıkmadığı için, kimi ailesini kaybetti için... Çoğu, buradan önce hastane acil servislerinde kaldığını söylüyor, iş istiyor. İşte kadın evsizlerden yürek acıtan hikâyeleri:
3.5 AYLIK HAMİLE
Özlem Demir/ 33 yaşında: “İlk eşim kanserden vefat etti. O zaman 2 çocuğum da ufaktı. Ailemin yanına gittim. Ama bana kötü davrandılar. Baskı yaptılar. Paramı elimden aldılar. Çocuklarım ailemin yanında şimdi. Ama ailem beni istemiyor. Sokaklarda tanıştığım bir kişiyle ikinci evliliğimi yaptım. 4 ay evli kaldık. Şimdi 3.5 aylık hamileyim.
Çocuğumla beni buraya bırakıp gitti. ‘Alacağım seni buradan’ dedi. Sonra telefon açtı, ‘Seni de çocuğu da istemiyorum. Aldırırsın’ dedi. Çocuk 3.5 aylık olduğu için aldırmam mümkün değil. Burası kapandıktan sonra hamile halimle sokaklarda ne yapacağımı bilmiyorum. Çalışmak istiyorum.”
KOAH HASTASI
Tülin Yaprak/58 yaşında: “Suriyeliler geldi, biz sokakta kaldık. Kiralar arttı, iş bulamaz olduk. Biz istemez miyiz sokaklar yerine sıcak bir ev. Bir kızım var. Benim bu hale düşmemin nedeni o. Burası bizim sıcak çatımız. Önümüzdeki ay burası kapanacak. Ben mendil satıyorum. Yine sokaklara döneceğiz. İnsanların başka gidecek yerleri, başka seçenekleri yok çünkü. KOAH hastasıyım. Hayırsever insanlar bize yardım etsinler.”
GÖRME ENGELLİ
Münevver Şahin Alkan/37 yaşında: “4 yaşında geçirdiğim menenjit hastalığı nedeniyle iki gözümü de kaybettim. Ailem Konya’da yaşıyor. Kocaeli Bakımevi’nde kalırken tanıştığım görme engelli Sefer Alkan’la evlendim. Afyon’a yerleştik. Eşimin böbrek, şeker ve tansiyon hastalığı nedeniyle tedavi için İstanbul’a geldik.
Ancak kayınbiraderim, 3 hafta önce beni Yedikule Hastanesi’nin önüne bırakıp gitti. Gözlerim görmüyor. ‘Kimse yok mu?’ diye bağıra bağıra dolaştım. Polis beni buraya getirdi. Ailem kaçtığım için beni kabul etmez. Biz severek evlendik. Ben eşimi istiyorum. O bana çok iyi davranıyordu. Birbirimizle çok mutluyduk. Burada olduğumu kimse bilmiyor. Huzur istiyorum.”
