Yürüyerek 16 ülke geçtiler, son durak İstanbul

5 Şubat 2018'de Portekiz'den yola çıktılar. Yürüyerek tam 16 ülke geçtiler. Son durak Türkiye idi, bir kaç gün önce Edirne'den giriş yaptılar ve şu an Yalıköy'de kamp kurdular. 4 gün sonra İstanbul'da olacaklar ve İstanbul'a vardıklarında toplam 10 bin km yol yapmış olacaklar. 2 yıldan fazla süredir yoldalar. Çevre sorunlarına dikkat çekmek için yürürken çöp topladılar. Ve artık mutlaka dinlememiz gereken olağanüstü bir yol hikayeleri var.

Sorularımı hazırlamadan evvel sosyal medya sayfalarındaki fotoğraflara şöyle bir göz attım. Mevsim kış ve pek çok Avrupa ülkesi kar altında. Fotoğraflara bakmak bile üşümeme yetmişken onlar 2 senedir konforlarından uzaktalar, sırtlarında yükle yürüyorlar, kar altındakamp kuruyorlar. Yüzlerindeki ifade kesinlikle bıkkınlık değil. Fotoğraflar çok güzel.Sanki "yol" onların hikayesinde başrolde.

Bize biraz kendinizden bahsedin. Siz kimsiniz ve ne yapıyorsunuz?

2 yıl önce Avrupa’yı Portekiz’den İstanbul’a, güneyden bir hat üzerinden yürümeye başladık. 10.000 km'den fazla olan bu yolculuk, 5 Şubat 2018'de Portekiz, Sagres'de başladı ve 20 Şubat 2020'de İstanbul'a varmadan önce 16 ülkenin izini sürdü. 2 Fransız doğaseveriz. Marie Couderc ve Nil Hoppenot isimlerimiz. Nil 33 yaşında ve fotoğraf sanatçısı. Ben, Marie eskiden insan kaynakları müdürü olarak çalışıyordum. Zamanımızı ve enerjimizi gerçekten önemli olan şeylere harcamadığımızı fark ettik.Bu yolculuğu daha sağlıklı olmak için, kendi doğal hızımız ve tempomuzla yürüyerek yapıyoruz. Projenin ana hatlarını çizmek için “Deux Pas Vers l'Autre” (2PVA) derneğini kurduk,anlamı “İnsanlara doğru iki adım”

Amacınız neydi?

Avrupa'yı yürüyerek geçmek, çevre kirliliğine dikkat çekmek içindi. Geçtiğimiz ülkelerde yaşayan ve gelecek hakkında endişe duyan tüm doğaseverlere bize katılın ve beraber yürüyelim çağrısı yaptık. 35 ziyaretçimiz oldu ve bizimle beraber o ülkenin sınırları içindeyken bir kaç gün çöp topladılar. Bu deneyimin en büyük amacı paylaşmaktı. Sosyal medyayı aktif kullandık. Bu macerayı olabildiğince modern ve interaktif hale getirmek istedik. Böylece bizimle seyahat edemeyen insanları bu maceraya ortak edebilecektik. Resim çektik, video paylaştık. Geçtiğimiz ülkelerin kültürünü, yemeklerini, doğasını, geleneklerini, yerel değerlerini paylaştık insanlarla.

Amacımız, yürüyüşü, insanlarla tanışmak ve yeni yerleri görebilmek için araç haline getirmek ve yolda olmanınanlamını çözmekti.

https://www.deuxpasverslautre.com web sitemizin adresi. Tüm bilgileri burada bulabilirsiniz.

Youtube hesabı için tıklayın

Facebook hesabı için tıklayın

Instagram hesabı için tıklayın

Bu zorlu fikir nereden aklınıza geldi?

Bir çocukluk hayali, bir kahraman olma düşüncesi, yarını değil bugünü yaşama, kıtamızı daha iyi anlama... Avrupa’nın güneyini yürüyerek geçmeye karar verirken aklımızda bu düşüncelervardı. Yürüyüşü seçmemizin bir kaç nedeni vardı. Birincisi özgürlük.Yürürken yollara bağımlı değildik. İstediğimiz patikayı, tepeyi seçebiliyorduk.Hiçbir yol dar veya engebeli değil, hiçbir dağ geçilemez değil. İkincisi yürürken keşfetmek için zaman ayırmanız, o yolu kendi temponuzla yürüyerek geçmeniz, emek vermeniz kıymetli bir şey. Son olarak da çevreyi korumak. Karbon ayak izi bırakmadan bu yolculuğu yapabilmenin en iyi yolu yürümekti. Ekolojiye zarar vermediğimiz sürece, istediğimiz kadar uzağa gidebiliriz. Yürürken aklınıza gelebilecek hemen her yerde çöple karşılaştık. O kadar güzel yerler gördük ki. Ama insanlardavranışlarınınsonuçlarını düşünmedikleri için bu güzel yerler zarar görüyorlarve zarar gördüklerini insanlar fark etmiyorlar. Bizim “Gezegen için 1 kg” projemiz de böyle başladı.

Bu projeden de bahseder misiniz?

Geçtiğimiz yerleri bulduğumuzdan daha temiz bırakmak istedik. Bizi karşılayan ülkelere teşekkür etmenin bir yolu gibi bu ve aynı zamanda tüm yürüyüşçüler ve doğa için başlattığımız daha küresel bir kampanya. Doğayı sevenler daha iyi bir gelecek konusunda endişeliler. Sırtınızda çantanızla yürümek fiziksel kondisyon gerektiriyor. Uzun mesafe yürüyüşünde kamp ekipmanlarını taşımakparkurun önündeki en büyük engel diyebilirim. Buna rağmenyol boyunca 1 kiloya kadar çöp toplamak için çantada daima boşluk bıraktık. Bu gezegen için gerçek bir bağlılığı temsil ediyordu. Bunun için ekstra çaba harcadık. Bunu hepimiz yaparsak gerçekten bir işe yarayabilir. Bunu göstermek istedik. 2 kişinin 500 gün yürümesi bir tondan fazla atığın toplanması demek.

Neden Avrupa’yı seçtiniz?

Gezegenin öbür tarafı daha fazla anlatılıyor ve artık tanıdık geliyor. Oysa etrafımızdaki ülkeleri o kadar iyi bilmiyoruz. Avrupa bizim evimiz ve keşfedecek çok şey var. Medya sayesinde New York’taki cadde ve sokaklarının adlarını bile sayabiliriz, ama Avrupa haritasını ne kadar biliyoruz? Portekiz ve İstanbul'usimgesel oldukları için seçtik, Avrupa haritasının en doğu ve en batı uçları olduklarından...

Neyi başarmak istiyorsunuz?

Bu proje, geleneksel medya üzerinden adını duymadığımız ama bizim yolumuzun üzerinde duran ve geçerken kapılarının önünden yürüdüğümüz insanların adını duyurmak için yapılıyor ve bizim için çok anlamlı. Bu nedenle hemen her yerde medya ile iletişime geçiyoruz. Olabildiğince çok insana ulaşmak istiyoruz.

Yaşadığınız en büyük zorluk neydi?

Hava durumu bazen en büyük zorluğumuz olabiliyor. Bosna ve Karadağ’da dağları geçerken donacağız sandıkama doğru ekipmanla atlattık. Bazı ülkelerde dil sorunu yaşadık, her yerde insanlarla iletişim kurmak o kadar da kolay olmuyor. İkimiz de İngilizce, Fransızca ve İspanyolca biliyoruz. Yoldayken biraz İtalyanca ve Portekizce de öğrendik. Eski Yugoslavya’da 5 ay geçirdik ve Slav dillerinde birkaç basit cümle öğrendik, elbette sohbet edecek kadar değil. Yine de ne zaman birileriyle konuşmaya istekli olsak bir yolunu bulduk. Beden dili, Google çeviri, vs. işe yarar yöntemler var. Lojistik olarak zorlandık. Kışlık malzemelerimizkargo ilegeldi. Malzemelerin ulaşmasında gecikme oldu ya da bazıları yolda kayboldu. Yabancı bir ülkede bu tarz sorunlar yaşamak oldukça sıkıntılı. Bir şekilde çözüm bulabildik. İnsanlarla ilgili tek bir sorun bile yaşamadık.

Yolda2 yıl geçirdiniz, normal bir gününüz nasıl geçiyordu?

Hava kararmadan önce çadırımızı kuruyoruz, eğer bir eve davet edilmediysek. Alarm kullanmıyoruz, güneşin doğuşuyla uyanıyoruz. Mesajlara cevap veriyoruz, kahvaltı ediyoruz. Eşyalarımızı topluyoruz ve yaklaşık 1 en fazla 1 buçuk saatte yola koyulmuş oluyoruz. Yürürken video ve fotoğraf çekiyoruz. Günde ortalama 6 ile 8 saat yürüyoruz.Bazen insanlarla karşılaşıyoruz, hikayemizi dinlediklerinde evlerine davet ediyorlar. Rutinimizin dışında ofis günü dediğimiz zamanlarımız oluyor. Ayda birkaç defa web sitemize yazıları, fotoğrafları ve videoları yüklüyoruz. Sponsorlarımızla görüşmelerimiz oluyor ve sonraki haftaların rotasını gözden geçirmemiz gerekiyor.

Çantanızda ne taşıyorsunuz?

Çantalarımız tipik yürüyüşçülerinki gibi değil. Bu macerayı sürdürmek için çok fazla eşyaya ihtiyacımız olduğunu biz de yoldayken öğrendik. Kamp malzemeleri, çadır, tente, yatak, uyku tulumu, kıyafet, ip, mevsime göre ayakkabıvar çantada. Bunların dışında elektronik malzemelerimiz var; drone, bilgisayar, iki kamera ve lensler, pil ve güneş enerjisi panelleri. Bunlar en ağır yükümüz. Köpek ve sürüler için alarm taşıyoruz. GPS cihazımız, uydu telefonumuz ve acil durum sistemimiz var ki bir durum olursa yerimizi belirleyip sağlık ekiplerini gönderebilsinler.

Gördüğünüz en kirli yer neresiydi?

Karşılaştığımız en kirli yer muhtemelen Kosova'daydı. Orada, verimli bir atık yönetim sistemine sahip değiller henüz ve ayrıca çevre eğitimi yerleşmemiş. Savaştan sonra pek çok yeri yeniden inşa etmişler.İnşaat atığını nasıl ortadan kaldıracaklarını gerçekten bilmediklerini söyleyebilirsiniz. En temiz ve en kirli yerleri söylemek zor, her ülkede böyle yerler var. Ayrıca bazı bölgeleri karın altındayken geçtik.

Tanıştığınız insanların size karşı tutumu genelde nasıl oldu?

Her türlü insanla tanışıyoruz. Alplerdeki sığınmacıdan Portekiz'deki zeytinyağı üreticisine, sanatçılara, gazetecilere.. Yaşlı, genç, bizi evlerinde kalmaya davet eden insanlar, bizimle yürüyüşe gelen insanlar… Bu yolculuk sırasında bu kadar cömert ve ilginç insanla tanışacağımızı hiç düşünmemiştik.

İstanbul’dan sonra ne var?

İstanbul’avardığımızda önce biraz keyfini çıkartacağız. Eve döndükten sonra da belgesel filmin tamamlanması gerekecek, belki bir kitap çıkartabiliriz. Ve elbette nerede yaşayacağımızı yeniden düşüneceğimiz bir an gelecek. Yine Fransa’da yaşamaya devam ederiz muhtemelen ama artık Paris değil, daha dağlara yakın bir yer belki.

Eve dönünce yapacağınız ilk şey ne olacak?

Ailemizle bir araya gelip onlara sıkıca sarılacağız. Ayrıca peynirlerimizi çok özledim.

Marie Couderc ve Nil Hoppenot gözünden Türkiye