Bir ebeveynlik yöntemi olarak HİÇBİR ŞEY YAPMAMAK

Oğlumun yeni yeni yürümeye başladığı zamanlara şöyle bir döndüğümde, ilk adımlarını atarken, elbette sık sık yere düştüğünü hatırlıyorum. İşte o anda benim ne tepki verdiğim önemliydi.

Yüzümde endişe varsa veya duyulabilir bir şekilde heyecanlanmışsam, korkması gereken bir şey olduğunu düşünüp o da yüzünü ekşitiyordu, hatta bazen yaygarayı koparıyordu. Sakinliğimi korursam, kendini toparlayıp koşmaya dönüyordu. Onun zihinsel durumunu bu kadar güçlü bir şekilde etkileyebildiğimi görmek, hem ilginç hem de benim açımdan aydınlatıcıydı. Karşımda, hislerini yönetirken bana güvenen bir insan vardı.

Oğlum büyüdü, büyüdü ve artık sosyal çevresi olan bir ilkokul öğrencisi oldu. Elbette arkadaşlarıyla mutlu anlar kadar, zaman zaman sorunlu durumları da paylaşıyor.

İlk şikayetini hatırlıyorum. Kendisine karşı kaba davranan bir arkadaşından bahsetti. Anne olarak yavrumu koruma içgüdüsüyle ilk hareketim, durumu düzeltmek için benim ne yapabileceğimi düşünmek oldu. Öğretmenle mi konuşsam, müdürle mi konuşsam, okulu arayıp harekete geçilmesini mi talep etsem..? Ama tepki vermek yerine durakladım.